Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ: ΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑΣ





(Δήμοι: Αιδηψού - Ωρεών - Ιστιαίας - Αρτεμισίου και Κοιν. Λιχάδας)
Περιοχή Λιχάδας
Ολόκληρη η περιοχή της Λιχάδας και των Λιχαδονήσων θεωρείται σαν ένας τεράστιος αρχαιολογικός χώρος με ιστορία χιλιάδων ετών. Εδώ υπήρξε κατά την αρχαιότητα η περίφημη πόλη Αθήναι Διάδες. Πολλά είναι τα απομεινάρια αρχαίων, ρωμαϊκών, βυζαντινών αλλά και νεώτερων μνημείων που χαρακτηρίζουν την πανέμορφη αυτή περιοχή.
--------------------------------------------------------------------------------

Αρχαιολογική συλλογή Αιδηψού
Στην Αιδηψό υπάρχει μία πολύ ενδιαφέρουσα αρχαιολογική συλλογή, που φιλοξενείται στους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους του Υδροθεραπευτηρίου του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού και σε μία κατάλληλα διαμορφωμένη αίθουσα του ίδιου κτιρίου. Εμπεριέχει ευρήματα από την περιοχή, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζουν, ένα ανάγλυφο της ρωμαιοκρατίας που φέρει τα σύμβολα, του κατ εξοχήν τιμώμενου ήρωα στην πόλη, του Ηρακλή και ανδριάντες της ίδιας περιόδου. Στην εσωτερική αίθουσα του άνω ορόφου εκτίθενται κεραμική από τον οικισμό στο Κουμπί, αγγεία και νομίσματα διαφόρων περιόδων καθώς και γλυπτά των βυζαντινών χρόνων.
Τα ευρήματα από τις ανασκαφές στην πόλη ενός ρωμαϊκού βαλανείου, στις αρχές του αιώνα, φιλοξενούνται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χαλκίδος.
--------------------------------------------------------------------------------

Εγκαταστάσεις Βαλανείων (Αιδηψός)
Πολλές είναι οι εγκαταστάσεις Ρωμαϊκών Βαλανείων (δημόσιων λουτρών), που έχουν ανασκαφεί στην Αιδηψό. Μία απ΄ αυτές βρίσκεται προφυλαγμένη στον προαύλιο χώρο του ιστορικού ξενοδοχείου <Θέρμαι Σύλλα>.
--------------------------------------------------------------------------------

Η σπηλιά του Σύλλα
Μικρή σπηλιά που ταυτίζεται με την παρουσία του Ρωμαίου στρατηγού στην Αιδηψό. Πολλοί είναι οι θρύλοι και οι εικασίες γύρω από την σπηλιά αυτή.
--------------------------------------------------------------------------------

Προϊστορική θέση Κουμπί
Από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Εύβοιας. Βρίσκεται στη παραλία των λουτρών της Αιδηψού. Τα ευρήματα, που έχουν έλθει στο φως από αυτή τη περιοχή, είναι πολλά και σπουδαία. Ανήκουν στην αρχαιότερη νεολιθική περίοδο
(6η χιλ. π.χ.) Αλλά και σε μεταγενέστερες περιόδους.
--------------------------------------------------------------------------------

Πύργος της Αιδηψού
Ένα σημαντικό μνημείο της φραγκοκρατίας σώζεται στην θέση Αγία Παρασκευή. Πρόκειται για έναν ενετικό τετράγωνο πύργο του 14ου αιώνα που διατηρείται σε αρκετά μεγάλο ύψος, Κοντά του βρίσκεται το εκκλησίδιο της Αγίας Παρασκευής που λόγω του μικρού μεγέθους του και της γειτνίασης του με το μνημείο της φραγκοκρατίας οι ντόπιοι το ονομάζουν Φραγκούλα. Πρόκειται για μονόχωρο ναό μα ημικυκλική κόγχη που χρονολογείται στον 18ο αιώνα.
--------------------------------------------------------------------------------

Η Μονή Αγίου Γεωργίου Ηλίων
Η ιστορία της Μονής του Αγίου Γεωργίου, χάνεται στα βάθη των αιώνων. Η Μονή μεταφέρθηκε στη σημερινή της θέση, από μια περιοχή που βρίσκεται λίγο πάνω από τα Λουτρά της Αιδηψού. Στη θέση που υπήρχε η παλιά Μονή υπάρχει σήμερα ένα μικρό εκκλησάκι στο όνομα του Αγίου Γεωργίου. Το σημείο στο οποίο βρίσκεται η Μονή των Ηλίων είναι μια τοποθεσία εκπληκτικής ομορφιάς. Δεν έχει επακριβώς καθοριστεί η ακριβής χρονολογία ίδρυσης της Μονής. Πολλοί μελετητές την ταυτίζουν με την μονή στην περιοχή <Θέρμαι> για στην οποία αναφέρεται ένα σιγίλιο του Πάπα Ινοκεντίου του Γ΄ τοποθετώντας την ύπαρξή της ήδη από τον 12ο αιώνα. Το βέβαιο είναι πως η μονή υπήρχε ήδη κατά τον 15ο αιώνα. Η θεωρία βασίζεται στην ταύτιση της Μονής του Αγίου Γεωργίου με αυτήν του Aja Jorgy όπως την αναφέρει ο Τούρκος ναύαρχος και περιηγητής Piri Reis. Το καθολικό της Μονής είναι σταυρεπίστεγος ναός μετά τρούλου ο οποίος αγιογραφήθηκε το 1727. Εξαιρετικής τέχνης είναι και το ξυλόγλυπτο τέμπλο του ναού που κατασκευάστηκε το 1834 και καταλαμβάνει όλο το πλάτος της εκκλησίας. Στο ανάγλυφο, πρόστυλο και έκτυπο αποδίδονται με μοναδικό τρόπο αγγελικές μορφές. Εικονογραφικά χωρίζεται σε τρεις ζώνες. Στη ζώνη των Δεσποτικών Εικόνων, στη ζώνη των μικρογραφιών και στη ζώνη του σταυρού. Από τις Δεσποτικές εικόνες ξεχωρίζουν αυτή της θυσίας του Αβραάμ που τοποθετημένη σε αντιστοιχία με αυτή της Θεοτόκου βρεφοκρατούσας φέρνει στο νου την θυσία των δύο βρεφών. Επί Τουρκοκρατίας η Μονή υπέστη αρκετές καταστροφές λόγω του πλούτου της και του ενδιαφέροντος των κατακτητών γι΄ αυτόν. Οι Τούρκοι, που για τελευταία φορά επετέθησαν στη Μονή το 1821, έγιναν αιτία καταστροφής πολλών πολυτίμων κειμηλίων και πνευματικών παρακαταθηκών. Η σημερινή γυναικεία Μονή Αγίου Γεωργίου των Ηλίων, πέραν της βαθιάς θρησκευτικότητας, που εμπνέει, είναι πανέμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα σε ότι αφορά τα αξιοθέατα κειμήλια του ναού της. Αξίζει πραγματικά ο κόπος μιας επίσκεψης για ένα προσκύνημα και μια περιήγηση.
--------------------------------------------------------------------------------
Η Νησιώτισσα (Ν. Πύργος)
Δυτικά του Ν. Πύργου (ένα χιλιόμετρο περίπου) βρίσκεται μια μικρή, πανέμορφη και καθαρή φυσική πλαζ δίπλα στον παλιό δρόμο Ιστιαίας-Αιδηψού. Πρόκειται για την περιοχή που έχει το όνομα <Νησιώτισσα>. Στο δυτικό άκρο της παραλίας αυτής σε απόσταση λίγων δεκάδων μέτρων από την ακρογιαλιά, βρίσκεται μια μικρή βραχονησίδα με κάποια ερείπια στη κορυφή της.
Σύμφωνα με τελευταίες έρευνες τα ερείπια ανήκουν πιθανότατα σε φράγκικο μύλο. Παλιότερα επικρατούσε η άποψη πως ανήκαν σε εκκλησίδιο της φραγκοκρατίας και σε μία πυργοειδή ανακατασκευή του κτιρίου κατά την περίοδο της οθωμανοκρατίας.
--------------------------------------------------------------------------------

Το σπίτι του Κουγιουμτζόγλου (Ν. Πύργος)
Πρόκειται για το κόκκινο σπίτι, που δεσπόζει μέχρι και σήμερα στον ψηλό βράχο πάνω από το σημερινό λιμανάκι του Ν. Πύργου. Το σπίτι, το πρώτο κτίσμα του προσφυγικού χωριού, ανήκε στον Σωκράτη Κουγιουμτζόγλου, βασικό συντελεστή της αναμόρφωσης, που επετεύχθη στην περιοχή και εξέχουσα προσωπικότητα που έδρασε καθοριστικά στην προσπάθεια για την σωτηρία των Ελλήνων της Ρωσίας μετά την επανάσταση του 1917. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή (1922) και τη συμφωνία ανταλλαγής πληθυσμών, ηγήθηκε το 1924 των προσφύγων από τον Πύργο της Κωνσταντινούπολης, οδηγώντας τους με δική του πρωτοβουλία στο σημείο αυτό της Β. Εύβοιας.
--------------------------------------------------------------------------------

Ταύρος των Ωρεών
Το έξοχο ογκώδες γλυπτό, που σήμερα εκτίθεται φυλασσόμενο μέσα σε γυάλινο κουβούκλιο πίσω από το ναό του Σωτήρος, κοντά στο λιμάνι των Ωρεών, βρέθηκε τον Αύγουστο του 1965 θαμμένος στην παραλία της πόλης. Ανήκει στην ελληνιστική εποχή και έχει μήκος 3,2 μέτρα. Το βάρος του ανάγλυφου, που είναι κατασκευασμένο από θασιακό μάρμαρο ξεπερνά τους έξι τόνους. Δεν σώζονται μόνο τα κάτω άκρα και τα κέρατα. Τα τελευταία ήταν προφανώς κατασκευασμένα από κάποιο πολύτιμο μέταλλο και αποσπάστηκαν κατά τη διάρκεια κάποιας επιδρομής εναντίον της πόλης (πιθανότατα αυτής των Ρωμαίων και του Αττάλου). Το γλυπτό αποτελείται από τρεις μεγάλους συμπαγείς όγκους. Με εξαιρετική λάξευση αποδίδονται οι μύες στο πρόσθιο μέρος του σώματος. Τρεις πτυχώσεις κοντά στο λαιμό καθορίζουν την αναδίπλωση της κεφαλής του ζώου, που είναι σε στάση επίθεσης. Το γλυπτό, που ήταν τοποθετημένο σε βάθρο σε στάση τριών τετάρτων, χρονολογείται ανάμεσα στο 290 π.Χ. και στο 280 π.Χ.. Οι μελετητές το συνδέουν με την ύπαρξη κάποιου ιερού στην περιοχή θεωρώντας το αφιέρωμα του Δημητρίου του Πολιορκητή με σαφές εικονογραφικό πολιτικό νόημα, που αναφέρεται στην ανασύσταση του Κοινού των Ευβοέων από το Μακεδόνα ηγεμόνα.
--------------------------------------------------------------------------------

Το κάστρο των Ωρεών και ο ναός του Αγίου Βασιλείου
Στους Άνω Ωρεούς σώζονται τα ερείπια του Βυζαντινού κάστρου, το οποίο χτίστηκε πάνω στα τείχη της κλασσικής Ακρόπολης. Το φρούριο που χρησιμοποιήθηκε και στην περίοδο της Ενετοκρατίας αλλά και από τους Οθωμανούς ονομάζεται από τους πορτολάνους σαν Oreo, Loreo ή Oroz.
Κάτω από το κάστρο των Ωρεών βρίσκεται η μονόχωρη μικρή μεταβυζαντινή εκκλησία του Αγίου Βασιλείου. Η ανασκαφή που έγινε μπροστά από την είσοδό της απέδωσε μία ταφή μέσα σε μαρμάρινη σαρκοφάγο (σήμερα μέσα στο ναό) την οποία οι μελετητές αποδίδουν στον Επίσκοπο Ωρεού Ιωάννη. Ο ναός που ήταν μάλλον κοιμητηριακός έχει την Αγία Τράπεζα του λαξευμένη στον βράχο.
--------------------------------------------------------------------------------

Αρχαιολογική συλλογή Ωρεών
Σε ολόκληρη σχεδόν την έκταση του σημερινού Δήμου Ωρεών, όπου παλιότερα απλωνόταν η περίλαμπρη αρχαία Ωρεός, η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει συνεχώς στο φως ευρήματα, πολλά από τα οποία φυλάσσονται σε μία αποθήκη, κοντά στο λιμάνι της πόλης, αναμένοντας εδώ και αρκετά χρόνια την ημέρα που επιτέλους θα δρομολογηθεί η ίδρυση ενός Μουσείου από το οποίο τόσο ανάγκη έχει η περιοχή της Βόρειας Εύβοιας. Ανάμεσα στα ευρήματα αυτά, ξεχωρίζουν ο κορμός ανδρικού αγάλματος, που βρέθηκε στην περιοχή της Ιστιαίας, ανάγλυφες νεκρικές στήλες, τμήματα θωρακίων του 5ου μ.Χ. αιώνα, καθώς και τμήμα κοσμήτη με επιπεδόμορφο διάκοσμο του 9ου μ.Χ. αιώνα. Μερικά γλυπτά, που ανήκαν στην αρχαία πόλη, βρίσκονται στο αρχαιολογικό μουσείο του Βερολίνου στην αίθουσα της Περγάμου και είναι κάποια από τα λάφυρα που μετέφερε στην Πέργαμο ο Άτταλος μετά την κατάληψη των Ωρεών.
Η συλλογή δεν είναι επίσημα επισκέψιμη.
--------------------------------------------------------------------------------

Ο τάφος του Μιμόντ (Ταξιάρχης)
Πρόκειται για τον τάφο του Γάλλου Φελίξ Μιμόντ πρώτου ιδιοκτήτη (τσιφλικά) της περιοχής μετά την αποχώρηση των Τούρκων το 1833.
Ο Μιμόντ ήταν αξιωματικός του γαλλικού στρατού και ιππότης της τιμής. Στο θρήσκευμα ήταν καθολικός, ενώ κατά την γνώμη πολλών θεωρούταν φιλέλληνας. Η μόνιμη κατοικία του ήταν στην πόλη Θρυωάρ του νομού Νωρθ της Γαλλίας. Το όνομά του συνδέθηκε με την Ελλάδα και ειδικότερα με την Β. Εύβοια με την διάθεση υπέρογκων ποσών για την εποχή εκ μέρους του προκειμένου να αγοράσει 6 χωριά της Β. Εύβοιας. Αυτά ήταν ο Αγ. Ιωάννης, ο Αγ. Θεόδωρος, οι Βλαχάτες, η Καστανιώτισσα (μετά το θάνατο του Λέϊβς), η Γερακιού και το Αρτεμίσιο. Ο Μιμόντ όταν επισκεπτόταν την Εύβοια διέμενε αρχικά στις Βλαχάτες και κατόπιν στο πολυτελές οικοδόμημα του στον Αγ. Ιωάννη όπου και άφησε την τελευταία του πνοή το 1892. Ο τάφος του Μιμόντ κατασκευάσθηκε περίπου 300 μέτρα βόρεια από το παλάτι του. Στην επιτύμβια πλάκα αναγράφονται τα εξής: FELIX JULES CHARLS DE MIMONT G.18...ECEMBRE 1892
Ο τάφος σώζεται, σε κακή όμως κατάσταση και συλημένος, μέχρι και σήμερα, μέσα σε κτήμα που καλλιεργούνται συκιές. Βρίσκεται μέσα σε περιτοίχισμα με σιδερένια κιγκλιδώματα που κι αυτά έχουν υποστεί καταστροφές από τους αναζητητές χαμένων θησαυρών οι οποίοι σύλησαν τον τάφο αγνοώντας προφανώς σε ποιόν ανήκε.
--------------------------------------------------------------------------------

Ο πύργος και ο τάφος των Λέιβς (Καστανιώτισσα)
Ο Άγγλος ιερέας Λέιβς Ερρίκος Δανιήλ Λεϊβς, αγόρασε επίσημα την Καστανιώτισσα από τους προηγούμενους ιδιοκτήτες της το 1838. Το 1854 η μικρή κοινωνία του χωριού συνταράχθηκε από την άγρια δολοφονία του ζεύγους Λέϊβς μέσα στο σπίτι τους από την συμμορία κάποιου Αναγνώστη, ο οποίος πίστεψε εσφαλμένα πως στο σπίτι του Λέϊβς κρυβόταν θησαυρός. Ο Αναγνώστης και οι συνένοχοι του δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Η εκτέλεση έγινε με την περιοδεύουσα λαιμητόμο (καρμανιόλα) που την εποχή εκείνη στηνόταν λίγο νότια του νεκροταφείου της σημερινής Ιστιαίας. Το σπίτι των Λέιβς σώζεται μέχρι σήμερα απέναντι ενός ναού του χωριού, στον περίβολο του οποίου υπάρχει και ο τάφος των δολοφονηθέντων.
--------------------------------------------------------------------------------

Οι υδροβιότοποι της Ιστιαίας
Η λιμνοθάλασσα (λιβάρι) που βρίσκεται στην περιοχή ανατολικά του παραθαλάσσιου οικισμού <Κανατάδικα>, σε συνδυασμό με το μικρότερο λιβάρι της περιοχής Τσοκαΐτη (βρίσκεται μεταξύ Ωρεών και Κανατάδικων), είναι ένας μοναδικός συνδυασμός υδροβιότοπων, φιλοξενούντων αρκετά είδη υδροβίων πτηνών αλλά και ψαριών. Θα πρέπει να σημειώσουμε πως κάποιες χρονιές επισκέπτονται αυτές τις λιμνοθάλασσες πολυπληθή κοπάδια κύκνων, τα οποία ευτυχώς τυγχάνουν πραγματικής φιλοξενίας από την πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής. Τα τελευταία χρόνια με την ανοχή πολλών παραγόντων συντελέστηκε η εγκληματική εξάλειψη μέρους του μικρότερου υδροβιότοπου (αυτού της περιοχής Τσοκαΐτη) που μετετράπη από τόπος φιλοξενίας υδροβίων σε τουριστικό οικισμό, προκαλώντας σημαντική διαταραχή στις ισορροπίες του οικοσυστήματος της Βόρειας Εύβοιας.
Τελευταία στην περιοχή του μεγάλου λιβαριού λειτουργεί ιχθυοτροφική επιχείρηση.
--------------------------------------------------------------------------------

Το σπίτι του Φιλάρετου (Ιστιαία)
Ο πύργος της οικογένειας των βασικότερων συντελεστών της πνευματικής αναβάθμισης της Ιστιαίας μετά την απελευθέρωσή της από τον Τουρκικό ζυγό, σώζεται μέχρι σήμερα στο βορειοανατολικό άκρο της πόλης πάνω στον δρόμο που οδηγεί προς τον οικισμό του Νεοχωρίου. Η οικογένεια των Φιλάρετων δεν καταγόταν από την Β. Εύβοια αλλά από το γειτονικό Πήλιο και συγκεκριμένα από την Τσαγκαράδα και το Προμύρι. Ο Γεώργιος Φιλάρετος ήταν πατέρας του Δημητρίου, βασικού παράγοντα του διαφωτισμού της περιοχής, του Νικόλαου, που έγινε μετά την απελευθέρωση αξιωματικός της χωροφυλακής, και της Χρυσούλας συζύγου αργότερα του Γ. Δάμτσα ή Ζορμπά. Ο τελευταίος ήταν αυτός που μύησε τον μετέπειτα πεθερό του στη Φιλική Εταιρεία, απεσταλμένος του Άνθιμου Γαζή.
Οι οικογένειες του Φιλάρετου και του Δάμτσα ήταν μεταξύ των διασωθέντων από την σφαγή του Προμυρίου. Αυτές οι οικογένειες ευτύχισαν να μην παρασυρθούν από τη συμφωνία που έκαναν οι άλλοι συμπατριώτες τους με τους Τούρκους για να επιστρέψουν στο χωριό τους. Οι οικογένειες Φιλάρετου και Δάμτσα προτίμησαν να περάσουν από την Σκιάθο στην Εύβοια και συγκεκριμένα στο Ξηροχώρι (Ιστιαία).
--------------------------------------------------------------------------------

Το προσκύνημα Αγίας Μαγδαληνής Ιστιαίας
Ημιολοκληρωμένος ναός στις παρυφές του καταπράσινου λόφου της δεξαμενής, δυτικά της Ιστιαίας. Το όλο σχέδιο του έργου προβλέπει εκτός του ναού την ίδρυση και λειτουργία ευαγών ιδρυμάτων. Η πρωτοβουλία της ανέγερσης ανήκει στον Ευβοέα αρχιμανδρίτη και ιεροκήρυκα Ιγνάντιο Καπνίση, ο οποίος διέθεσε ολόκληρη την κινητή και ακίνητη προσωπική του περιουσία για το σκοπό αυτό.
--------------------------------------------------------------------------------

Εκκλησάκι Αγίου Νικολάου (Ιστιαία)
Ο ναΐσκος του Αγίου Νικολάου, βρίσκεται στο νότιο μέρος της πόλης, (πάνω μαχαλάς) κοντά στο Ειρηνοδικείο της Ιστιαίας. Είναι μία τρίκλιτη ξυλόστεγος βασιλική αρχιτεκτόνημα σπάνιο για τον ευβοϊκό χώρο. Σήμερα εσωτερικά διατηρείται μικρό μέρος των αρχικών τοιχογραφιών του. Στους πλάγιους τοίχους του Ιερού, πάνω από τα τοξωτά ανοίγματα που οδηγούν στην πρόθεση και το διακονικό εικονίζονται, στην βόρεια πλευρά η Πεντηκοστή και στην νότια η Γέννηση. Ο Άγιος Νικόλαος σαν προστάτης των ναυτικών υπήρξε αντικείμενο ιδιαίτερης λατρείας από αυτούς. Μέσα στον ναό υπάρχουν πολλά ακιδογραφήματα κωπήλατων και ιστιοφόρων πλοίων διαφόρων τύπων που έγιναν σε διάφορες εποχές. Η αγιογράφηση του ναΐσκου χρονολογείται στα τέλη του 14ου με αρχές 15ου αιώνα.
--------------------------------------------------------------------------------

Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Ιστιαίας
Πρόκειται για ένα από τα πιο αξιόλογα πανελληνίως μουσεία αυτού του είδους. Βρίσκεται στην ανατολική έξοδο της Ιστιαίας προς τη Σινασσό, δίπλα στο γήπεδο της πόλης. Το μουσείο από την μέρα της ίδρυσης του (αρχές δεκαετίας 1950), εμπλουτίζεται διαρκώς σε εκθέματα, έχει σήμερα περισσότερα από 200 ταριχευμένα είδη του ζωικού βασιλείου.
Το μουσείο ανήκει στον Κυνηγετικό Σύλλογο Ιστιαίας, τον πρώτο της Εύβοιας, που ιδρύθηκε από τον Αλέξανδρο Καλέμη το 1924 με την εγγραφή 100 μελών, έχοντας σαν σκοπό του τον έλεγχο της αλόγιστης θήρας και την προστασία του περιβάλλοντος.
--------------------------------------------------------------------------------

Η Παναγία Ντουνιούς ή Ντινιούς
Στην ευθεία του δρόμου Ιστιαίας-Αρτεμισίου, μετά την Σινασό υπάρχει μια διασταύρωση που οδηγεί σε μια πανέμορφη περιοχή, απέχουσα 6 χιλιόμετρα από τη πόλη της Ιστιαίας. Είναι η περιοχή της Παναγίας Ντινιούς. Μέχρι σήμερα ευτυχώς είναι αλώβητη από τις ανθρώπινες <βελτιωτικές> παρεμβάσεις, με αποτέλεσμα να διατηρείται απείραχτη η φυσική ομορφιά. Τελευταία δυστυχώς μια μεγάλη πυρκαγιά έπληξε το γύρω δάσος χωρίς όμως να προκαλέσει σημαντικές ζημιές στον περιβάλλοντα την εκκλησία χώρο.
Ο χώρος αυτός είναι ένα πολύ μεγάλο πάρκο με πλατάνια στις όχθες ενός μικρού παραπόταμου του Ξηριά που ονομάζεται Δινιόρεμα.
Στο μέσον αυτού του πάρκου, πάνω σε ένα φυσικό σκαλοπάτι είναι χτισμένος ο μικρός ναός της Παναγίας Ντινιούς. Είναι άγνωστο πότε ακριβώς χτίστηκε, είναι όμως βέβαιο πως υπήρχε κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Το 1951 οι ιδιοκτήτες της περιοχής κατεδάφισαν τον παλιό ναό και έχτισαν στη θέση του τον σημερινό. Η λέξη <ντινιούς> είναι τούρκικης προέλευσης και σημαίνει <επιστροφή>. Η εικόνα της Παναγίας και η περιοχή πήραν αυτό το όνομα, εξ αιτίας κάποιου θρύλου που αναφέρεται σε ένα θαύμα.
Κάποτε, λέει μία από τις εκδοχές του θρύλου, ένας κυνηγημένος από τούρκους Έλληνας βρήκε σαν τελευταίο καταφύγιο το ναό και το εικόνισμα της Παναγίας. Ο διώκτης του κάποια στιγμή τον ανακάλυψε και τον πυροβόλησε. Η σφαίρα βρήκε την εικόνα αλλά από θαύμα εξοστρακίσθηκε και επιστρέφοντας στον αποστολέα της, τον σκότωσε. Το θαύμα αυτής της επιστροφής (ντινιούς) έδωσε το όνομα στην Παναγία και τον ναό της. Υπάρχουν και άλλες εκδοχές του θρύλου αυτού που καταλήγουν όμως σε γενικές γραμμές στο ίδιο αποτέλεσμα. Το γεγονός είναι πως η εικόνα της Παναγίας, έχει στο πάνω μέρος εμφανώς σημάδι που προκλήθηκε από πυροβολισμό.
Το πρόσωπο της εικόνας που βλέπουμε σήμερα δεν είναι το αρχικό. Αυτό έχει καταστραφεί από τους πιστούς που νόμιζαν ότι αποσπώντας μικρά τεμάχια ή ξύσματα της θαυματουργού εικόνας θα μονοπωλούσαν το Θείο ενδιαφέρον.
--------------------------------------------------------------------------------

Η βρύση των Γαλατσάδων
Η Βρύση κατασκευάστηκε από τον Τούρκο Διοικητή της περιοχής προς ανάμνηση του γιου του που πέθανε σε νεαρή ηλικία. Σε εντοιχισμένη λίθινη πλάκα πάνω από τη βρύση υπάρχει επιγραφή στα αραβικά που φέρει ημερομηνία 1803. <Όποιος περνά και πίνει νερό να συγχωρεί τον μοναχογιό του Μουσταφά>. Το χωριό των Γαλατσάδων είχε εξέχουσα θέση επί τουρκοκρατίας. Τα θεμέλια του τουρκικού διοικητηρίου και η βρύση μαρτυρούν το γεγονός αυτό.
--------------------------------------------------------------------------------

Αρτεμίσιο ο χώρος της περίφημης ναυμαχίας
Η θαλάσσια περιοχή του Αρτεμισίου υπήρξε καθοριστική για την πορεία του Ελληνισμού, αφού το 480 π.Χ. οι μικρές συμμαχικές Ελληνικές ναυτικές δυνάμεις κατάφεραν να αποδείξουν πως οι θεωρητικά ανίκητες στρατιές του Ξέρξη δεν ήταν και τόσο άτρωτες. Οι επιτυχίες στη θάλασσα του Αρτεμισίου ήλθαν να ενισχύσουν τα μηνύματα που έστελναν οι ηρωικοί νεκροί των Θερμοπυλών, αναπτερώνοντας το χαμένο ηθικό των Ελλήνων. Ο αριθμός των Ελληνικών πλοίων έφθανε τα 271 εκτός των πεντηκοντόρων. Συμμετείχαν με πλοία τους οι Αθηναίοι, οι Κορίνθιοι, οι Μεγαρείς, οι Αιγινήτες, οι Σικυώνιοι, οι Λακεδαιμόνιοι, οι Επιδαύριοι, οι Τριζήνιοι, οι Κείοι, και οι Οπούντιοι Λοκροί. Οι Χαλκιδείς (και γενικότερα οι Ευβοείς) γέμισαν με στρατιώτες 20 πλοία που τους έδωσαν οι Αθηναίοι. Ο στόλος ενισχύθηκε επίσης από λίγα πλοία που πρόσφεραν οι Ερετριείς και οι Στυρείς. Ο Ηρόδοτος αναφέρει 1207 πλοία στη δύναμη του Ξέρξη. Από αυτά 400 καταστράφηκαν από τρικυμία στις ακτές του Πηλίου. Στη μεγάλη αυτή φυσική καταστροφή των πλοίων του εχθρού βόηθησε πολύ και ο Σκυλλίας, ο μεγαλύτερος δύτης της εποχής του κατά τον Ηρόδοτο. Ο Σκυλλίας κατάγονταν από την Ευβοϊκή αποικία της Χαλκιδικής Σκιώνη, και είχε εκπαιδεύσει ανάλογα και την κόρη του στην τέχνη των καταδύσεων. Και οι δύο ήταν επιστρατευμένοι από τον Ξέρξη. Όταν ξέσπασε η τρικυμία ο Σκυλλίας και η κόρη του καταδύθηκαν και έκοψαν τις άγκυρες από πολλά Περσικά πλοία, που συντρίφτηκαν στα βράχια των ακτών του Πηλίου. Ο Σκυλλίας μετά από την ηρωική αυτή προσπάθειά του αυτομόλησε στις Ελληνικές δυνάμεις, αφού κολύμπησε χωρίς διακοπή απόσταση 80 σταδίων.
Η ναυμαχία κράτησε τρεις μέρες. Τα αποτελέσματα κατά τον Ηρόδοτο ήταν αμφίρροπα, με βαρύτερες όμως τις απώλειες των Περσών. Ο Θεμιστοκλής μετά από το τέλος της ναυμαχίας σκέφτηκε να αποδυναμώσει περισσότερο τους Πέρσες προκαλώντας αποστασία των Καρών και των Ιώνων, που είχαν αναγκαστικά ακολουθήσει τον Ξέρξη. Το γεγονός είναι πως οι Πέρσες μετά τα γεγονότα του Αρτεμισίου, συνέχισαν την εκστρατεία τους με τα μισά πλοία σχεδόν απ΄ αυτά που ξεκίνησαν. Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους. Η Σαλαμίνα και οι Πλαταιές έσβησαν κάθε φιλόδοξο σχέδιο των Περσών, οι οποίοι επέστρεψαν συντετριμμένοι στην Ασία.
--------------------------------------------------------------------------------

Ναός Προσηώας Αρτέμιδος (δεν έχει ανασκαφεί)
Σύμφωνα με τα στοιχεία μιας αρχαιολογικής έρευνας, που πραγματοποιήθηκε στον λόφο Μουσκάτ, ήρθαν στο φως οι ενδείξεις της ύπαρξης εκεί του ιερού της Προσηώας Αρτέμιδος και μάλιστα κοντά στο εξωκλήσι του Αγ. Γεωργίου που χτίστηκε στα ερείπια του ναού αυτού. Όταν η περιοχή ήταν ιδιοκτησία του Βιλδ, λίγο πριν από το 1874, έγιναν ανασκαφές και βρέθηκαν αρκετές αρχαιότητες. Ο Γ. Δροσίνης στο βιβλίο του <Αργοτικαί επιστολαί>, αναφέρει ότι βρέθηκαν τοίχοι στενής οικοδομής που χωρίζονταν από μεσότοιχους σε 6 τμήματα και περιβάλλονταν από εξωτερικό περιτείχισμα με τετράγωνα μεγάλα κεραμίδια. Προς τη Δυτική πλευρά του λόφου βρέθηκε σε ρίζα ενός πεύκου μια μαρμάρινη πλάκα. Δίπλα στη πλάκα υπήρχε πήλινο λυχνάρι. Στη λευκή πλάκα υπήρχε ευανάγνωστη επιγραφή που αποτελούταν από 40 γραμμές, στις οποίες υπήρχαν 35 ονόματα πολιτών. Οι πολίτες αυτοί ήταν εκείνοι που συνέβαλλαν στην επανόρθωση του ναού της <Προσηώας Αρτέμιδος>. Στην επιγραφή αναφέρονταν το όνομα, η πατρίδα και το ποσό που έδωσε ο καθένας τους. Διαβάζουμε πως κάποιος ήταν Οροβιεύς, άλλος Παλληνίτης, άλλος <εξ΄ Αμφιθόης> κλπ. Η επιγραφή που περιγράφει ο Δροσίνης αναφέρεται στα έξοδα ανοικοδόμησης του ναού και χρονολογείται ανάμεσα στο 146 π.Χ. και το 75 π.Χ. Πρέπει να σημειωθεί ότι το ιερό της Προσηώας Αρτέμιδος (ετυμολογικά Προσηώα= Προς+εώα= αυτή που κοιτά την αυγή) αποτελούσε το σημαντικότερο αγροτικό ιερό της Βορείου Ευβοίας και ήταν το θρησκευτικό κέντρο της περιοχής.
--------------------------------------------------------------------------------

Η θάλασσα του Αρτεμισίου θησαυροφυλάκιο δύο αριστουργημάτων
Από το θαλάσσιο χώρο του Αρτεμισίου έχουν ανασυρθεί δύο από τα μεγαλύτερα γλυπτά αριστουργήματα της παγκόσμιας τέχνης, που στολίζουν σήμερα το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο μας. Αυτά είναι το περίφημο χάλκινο άγαλμα του Ποσειδώνα (ή Δία) και το σύμπλεγμα του νεαρού ιππέα με το άλογό του.
--------------------------------------------------------------------------------

Πύργος του Δροσίνη
Το ενετικού τύπου πυργόσπιτο που μέχρι σήμερα δεσπόζει καλοδιατηρημένο στο καταπράσινο χωριό των Γουβών χτίστηκε ή ανακαινίσθηκε επί παλαιοτέρου κτίσματος προς το τέλος του 18ου αιώνα.
Πρώτος κτήτορας ο Τούρκος Iμπραήμ αγάς, ο οποίος παίρνοντας για γυναίκα του την πανέμορφη Εμινέ, κόρη του πάπλουτου Χαλκιδέου μπέη Δερβίς, παρέλαβε σαν προίκα του και τα χωριά της Β. Εύβοιας Γούβες, Kαστρί, Aγριοβοτάνι και Kαστανιώτισσα.
Από τα τέσσερα χωριά ο Ιμπραήμ και η Εμινέ διάλεξαν τις Γούβες σαν μόνιμο τόπο διαμονής τους, κατασκευάζοντας εκεί τον όμορφο πύργο τους. Ο ξακουστός σκλάβος Χαλκιδέος τεχνίτης Αχμέτ ήταν αυτός που ανάλαβε την ανέγερση με την αναγκαστική εργασία των ντόπιων κατοίκων, οι οποίοι, σύμφωνα με την προφορική παράδοση αμείβονταν με λίγα λάχανα από τους κήπους του αγά. Μετά την ολοκλήρωση του έργου ο Iμπραήμ αγάς τόσο ευχαριστήθηκε για το αποτέλεσμα, που ελευθέρωσε τον Αχμέτ από τη σκλαβιά του.
Μετά από μια τριακονταετία γεμάτη ιστορίες που μετατράπηκαν σε θρύλους, το 1833 με την ένταξη της Εύβοιας στο νέο ελληνικό κράτος, ο πύργος μαζί με την μεγαλύτερη έκταση του χωριού πέρασε στην ιδιοκτησία της χαλκιδέϊκης οικογένειας των Δρόσων, για να δοθεί στη συνέχεια το 1839 προίκα στον παππού του ποιητή Γ. Δροσίνη(1859-1951), Πετροκόκινο. Ο Μεσσολογγίτης πατέρας του μεγάλου ρομαντικού μας ποιητή πήρε με τη σειρά του σαν προίκα τον Πύργο των Γουβών και τον εκτίμησε ιδιαίτερα όπως και την πανέμορφη περιοχή του Αρτεμισίου που δεν την άλλαζε με καμιά γωνιά του κόσμου. Ο έρωτας αυτός για τον τόπο μεταδόθηκε και στον ποιητή Γεώργιο Δροσίνη ο οποίος (σύμφωνα με τις καταγεγραμμένες μαρτυρίες του) πέρασε εκεί τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής του. Ο πύργος των Γουβών έγινε πηγή έμπνευσης και αισθημάτων του ποιητή.
Ο πύργος και οι Γούβες πέρασαν στην ιδιοκτησία των κατοίκων τους το 1882. Σήμερα ο πύργος λειτουργεί σαν λαογραφικό Μουσείο και είναι επισκέψιμος. Από τον περίβολό του ο επισκέπτης, θαυμάζοντας τις χάρες της γύρω φύσης, μπορεί να δικαιολογήσει την συναισθηματική έξαρση του Γ. Δροσίνη που γράφει σε κάποιο κείμενό του:
<Αν καθώς στο γέρο Φάουστ, παρουσιαζόταν μπροστά μου ο Μεφιστοφελής και με ρωτούσε σαν τι θέλω να μου δώσεις για πληρωμή για να του πουλήσω τη ψυχή μου θα του έλεγα χωρίς δισταγμό: Κάνε με πάλι δεκαοκτώ χρόνων παλικάρι και πήγαινέ με στον Πύργο των Γουβών όπως ήταν αυτός και τα περίγυρά του όταν πρωτοπήγα εκεί>
--------------------------------------------------------------------------------

Καστραδάκι
Στη θέση Παλιόκαστρο ή Καστραδάκι, που οι χάρτες την σημειώνουν και όρμο Βολίκι, στο βάθος μίας δασωμένης χαράδρας με χείμαρρο, υπάρχουν τα ίχνη αρχαίου οικισμού. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ο οικισμός πρωτοεμφανίζεται κατά την πρωτοελλαδική περίοδο και συνεχίζει την ύπαρξή του και κατά τη μεσοελλαδική, υστεροελλαδική και κλασική περίοδο. Πρόκειται για μία μικρή εγκατάσταση, σημαντικής όμως στρατηγικής σημασίας μία που ελέγχει δύο από τις ελάχιστες παραλίες της περιοχής στις οποίες είναι δυνατή η προσόρμιση πλοίων. Ο ποιητής Γ. Δροσίνης, ο οποίος υπήρξε για πολλά χρόνια κάτοικος των Γουβών και ιδιοκτήτης του πύργου, αναφέρει στο βιβλίο του <Αγροτικαί επιστολαί>, ότι όταν βρέθηκε στο Παλιόκαστρο διέκρινε τρεις ογκώδεις πέτρες. Ξύνοντας την γωνιά μιας απ΄αυτές διαπίστωσε πως ήταν λευκό μάρμαρο.
--------------------------------------------------------------------------------

Οχυρά Καστρί
Στη βραχώδη παραλία μεταξύ Πευκί και Αγριοβότανου κοντά στο Καστρί, υπάρχουν κάποιες ερειπωμένες πια οχυρωματικές εγκαταστάσεις. Η στρατηγική θέση της περιοχής, υπήρξε το αίτιο της επιλογής της από τον Μεταξά, προκειμένου να κατασκευάσει εκεί, κατά τη δεκαετία του 1930, τα ιστορικά οχυρά, τα οποία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και της ξένης κατοχής της πατρίδας μας, έγιναν το θέατρο πολλών και σημαντικών γεγονότων.
--------------------------------------------------------------------------------
Το απολιθωμένο δάσος και οι παλαιοντολογικοί θησαυροί της Κερασιάς
Η περιοχή της Κερασιάς είναι προικισμένη από τη φύση με παλαιοντολογικούς θησαυρούς. Τόσο το απολιθωμένο δάσος, όσο και τα απολιθωμένα θηλαστικά, παρουσιάζουν τεράστιο επιστημονικό ενδιαφέρον και δίνουν ταυτόχρονα δυνατότητα τουριστικής αξιοποίησης του τόπου. Η πανίδα της περιοχής, σύμφωνα με τις παλαιοντολογικές μελέτες περιελάμβανε Μαχαιρόδοντες (αιλουροειδή παρόμοια με λιοντάρια), Ελλαδοθήρια (καμηλοπαρδάλεις με κοντό λαιμό) και Χαλικοθήρια (ογκώδη δασόβια θηλαστικά που τρέφονταν με φύλλα δέντρων). Άλλα ζώα που ζούσαν στην περιοχή ήταν ελέφαντες, ιππάρια και ιχθιθήρια ( ένας πρόγονος της ύαινας). Σημαντική ανακάλυψη, μοναδική για τον Ελλαδικό χώρο, αποτελεί η ανεύρεση ενός κρανίου από ρινόκερο με δύο κέρατα, που σήμερα φυλάσσεται όπως και τα υπόλοιπα ευρήματα, στο Παλαιοντολογικό και Ανθρωπολογικό Μουσείο του Πανεπιστημίου Αθηνών.
--------------------------------------------------------------------------------

Οι καταρράκτες του Δρυμώνα
Οι καταρράκτες βρίσκονται σε μια από τις ομορφότερες ορεινές περιοχές του Τελεθρίου μεταξύ Κερασιάς και Δρυμώνα, στα όρια του Δήμου Ελυμνίων. Πρόκειται για μια μαγευτική τοποθεσία η οποία τα τελευταία χρόνια έχει αξιοποιηθεί ανάλογα. Τα αυτοκίνητα σταματούν στην άκρη του κεντρικού δρόμου στο σημείο που υπάρχουν οι κατατοπιστικές πινακίδες. Από εκεί ένα μικρό τσιμεντοστρωμένο μονοπάτι με σκαλιά στα δύσκολα σημεία και χοντρά σχοινιά δεξιά και αριστερά του, οδηγεί τον επισκέπτη μέσα από το ελατοδάσος, στο σημείο του καταρράκτη και της όμορφης λιμνούλας που σχηματίζει στο βάθος του φαραγγιού.
--------------------------------------------------------------------------------

Μαντείο Σεληνέου Απόλλωνα
Πολύ πρόσφατα ανακαλύφθηκαν τα από ετών αναζητούμενα ίχνη του περίφημου Μαντείου του Σελινουντίου ή Σεληνέου Απόλλωνα. Βρίσκονται απότομο σε ύψωμα με θέα προς τη θάλασσα του Ευβοϊκού, λίγα χιλιόμετρα βόρεια των Ροβιών.
Όπως αναφέρεται από τον Θουκυδίδη και τον Στράβωνα κατά την αρχαιότητα στην πόλη των Οροβιών (Ροβιές) λατρευόταν ο Ηρακλής και ο Απόλλωνας. Προς τιμή του τελευταίου υπήρχε ονομαστό μαντείο που ήταν γνωστό σαν Μαντείο του Σεληνουντίου Aπόλλωνος το οποίο βρισκόταν, σύμφωνα με τις γραπτές μαρτυρίες του Θουκυδίδη και του Στράβωνα, πάνω στο όρος Τελέθριο. Η πόλη των Οροβιών κατεστράφη από φοβερούς σεισμούς και παλιρροϊκό κύμα που προκλήθηκε απ΄ αυτούς, κατά το έκτο έτος του Πελοποννησιακού πολέμου σύμφωνα με την αφήγηση του Θουκυδίδη.
--------------------------------------------------------------------------------

Η Μονή Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου
Είναι μια σχετικά νεοσύστατη γυναικεία Μονή χτισμένη σε μια καταπράσινη πανέμορφη πλαγιά. Στο 10ο χλμ του δρόμου Αιδηψού-Λίμνης υπάρχει διασταύρωση με δρόμο που οδηγεί μετά από 2 χλμ στη Μονή.
--------------------------------------------------------------------------------
Η Μονή Οσίου Δαυίδ
Στα χαμηλά των βουνών <Καβαλάρης> και <Ξηρόν όρος> αντίκρυ του χωριού <Δρυμώνα> βρίσκεται χτισμένη η ιστορική Μονή του οσίου Δαυίδ αφιερωμένη στη μνήμη της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Η τοποθεσία στην οποία βρίσκεται είναι προφυλαγμένη από όλους τους ανέμους, γεγονός όμως που δημιουργεί τις προϋποθέσεις μεγάλης επικάλυψής της από χιόνι τις κρύες μέρες του χειμώνα.

Το έτος της πρώτης οικοδόμησης της Μονής δεν είναι ακριβώς γνωστό. Το βέβαιο είναι ότι προϋπήρχε του 1500, αφού ο όσιος Δαυίδ (που έζησε γύρω στο 1550) δημιούργησε την Μονή πάνω στα ερείπια προϋπάρχοντος ναού. Το 1824 οι Τούρκοι πυρπόλησαν τη μονή για να εκδικηθούν τη συμμετοχή των μοναχών στον ξεσηκωμό του 1821. Η νέα ανοικοδόμηση έγινε το 1877.

Στο ναό του Μοναστηριού φυλάσσονται σε καλλίτεχνη λειψανοθήκη τα ευωδιάζοντα και θαυματουργά οστά του οσίου Δαυίδ του Γέροντος, καθώς το θυμιατό και το πετραχήλι του Αγίου, ρωσικής προέλευσης.

Σώζεται επίσης χειρόγραφο δανειστήριο του Αγγελή Γωβιού, ο οποίος ερχόμενος από το Πήλιο πέρασε από τη Μονή και δανείσθηκε 1000 γρόσια για τις ανάγκες του αγώνα. Στο δανειστήριο αυτό ο Ευβοέας στρατηγός ευχαριστεί τους Πατέρες της Μονής αλλά και τους κατοίκους για τη συμβολή τους στον αγώνα για την ελευθερία.

Τις τελευταίες δεκαετίες η Μονή έγινε γνωστή στο πανελλήνιο για το πέρασμα από εκεί του Γέροντα Ιακώβου, ενός χαρισματικού μοναχού, που μόνασε σ΄αυτή και που για πολλά χρόνια και μέχρι το τέλος της ζωής του υπήρξε ο ηγούμενος της.
--------------------------------------------------------------------------------
Πύργος των Ροβιών
Βενετσιάνικο πυργοκάστελο που δεσπόζει, ελαφρά παραποιημένο, στη μέση των Ροβιών. Παλιότερα ήταν ιδιοκτησία της οικογένειας Μπενάκη.

Σύμφωνα με κάποιους μελετητές το πυργοκάστελο των Ροβιών κτίστηκε από τον Γουλιέλμο Β΄ τον Βιλλαρδουΐνο, πρίγκιπα της Αχαΐας κατά τη διάρκεια μιας πολεμικής αντιπαράθεσης, ανάμεσα στο 1255 και 1258. Δυστυχώς πριν αρκετές δεκαετίες κάτοικοι του χωριού (και πιθανότατα ιδιοκτήτες της περιοχής που βρίσκεται ο πύργος) τον <βελτίωσαν> με τσιμεντένιες προσθήκες ίσως για να τον χρησιμοποιήσουν για αποθήκη.
--------------------------------------------------------------------------------

Λαογραφικό Μουσείο Λίμνης
Το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο της πόλης είναι ένας από τους πρωταρχικούς στόχους του προγράμματος του κάθε επισκέπτη. Είναι δημιούργημα της πρωτοβουλίας των κατοίκων, οι οποίοι συνεργαζόμενοι με τις εκάστοτε Δημοτικές αρχές και τις κατά τόπους υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού συγκέντρωσαν εκεί πολύτιμα κειμήλια και αρχεία που αποδεικνύουν και αναδεικνύουν το ρόλο της Λίμνης στην πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη της Εύβοιας αλλά και της Ελλάδας γενικότερα.

Στον πρώτο όροφο του μικρού Μουσείου στεγάζεται η Αρχαιολογική Συλλογή Λίμνης, που περιλαμβάνει αξιόλογα αγγεία διαφόρων περιόδων, καθώς και νομισματική συλλογή. Στην αίθουσα φυλάσσονται αρχιτεκτονικά μέλη, ταφικές επιγραφές της κλασσικής, της ελληνιστικής και της ρωμαϊκής περιόδου καθώς και της Οθωμανοκρατίας. Ένα από τα αξιολογότερα εκθέματα αποτελεί και μία τράπεζα προσφορών της βυζαντινής περιόδου.
--------------------------------------------------------------------------------

Η Μονή Γαλατάκη
Η Μονή Γαλατάκη βρίσκεται χτισμένη σε μαγευτική τοποθεσία 200 μέτρα ψηλότερα από τη θάλασσα στις χαμηλότερες παρυφές του επιβλητικού και καταπράσινου Κανδηλίου, έχοντας εξαίσια θέα προς τον Ευβοϊκό αλλά και τις ακτές της απέναντι ευρισκόμενης Βοιωτίας. Στην περιοχή της Μονής πολλοί μελετητές τοποθετούν την αρχαία πόλη των Αιγών. Ο Στράβων υποστηρίζει πως ο Όμηρος αναφέρεται στις Αιγές της Εύβοιας (Ιλιάδα Ν 21) όταν λέει ότι ο Ποσειδώνας ήρθε στις Αιγές όπου στο βάθος της θάλασσας βρισκόταν το παλάτι του. Στην αρχαία πόλη υπήρχε σημαντικό ιερό του θεού της θάλασσας και οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι στα ερείπια του ιδρύθηκε η Μονή Γαλατάκη.

Η Μονή αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο (θαλασσινό προστάτη και αντικαταστάτη κατά κάποιον τρόπο του Ποσειδώνα) γιορτάζει τόσο στην επίσημη γιορτή του Αγίου (6η Δεκεμβρίου) όσο και την 20η Μαΐου επέτειο της ανακομιδής των λειψάνων Του.

Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή το όνομα <Γαλατάκη> οφείλεται από στον πρώτο μετά τον 10ο αιώνα κτήτορα, που ήταν κάποιος πλοίαρχος καταγόμενος από το Γαλατά της Κωνσταντινούπολης (είναι πολύ πιθανό να ονομαζόταν Γαλατάκης).

Κατά μία άλλη εκδοχή το όνομα προέρχεται από τα πολλά και παραγωγικότατα ποίμνια γαλακτοφόρων ζώων που υπήρχαν κάποτε στη περιοχή αυτή.

Το καθολικό της μονής είναι ένας σταυροειδής, τετρακιόνιος, εγγεγραμμένος, τρίκογχος ναός με νάρθηκα στον νότιο τοίχο του οποίου έχει προσαρτηθεί παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Από το παρεκκλήσιο υπάρχει μυστική δίοδος, που οδηγεί σε κρυψώνα στην οροφή του ναού, που χρησίμευε ως καταφύγιο των μοναχών κατά τις μουσουλμανικές διώξεις. Το καθολικό, που είναι χτισμένο με το αθωνικό τυπικό, σύμφωνα με την επιγραφή κτίστηκε το 1576 και η αγιογράφησή του έγινε το 1586 με χρήματα του άρχοντα Φραγκουμουστάκη.

Ο νάρθηκας του ναού κοσμείται από τους κύκλους των μαρτυρίων σύμφωνα με το Μηνολόγιο, από τον κύκλο της ζωής του Αγίου Νικολάου, από τις συνθέσεις των Αίνων, της κλίμακος του Ιωάννου και του Κανόνος εις κοιμηθέντας.

Στη δυτική πλευρά του συγκροτήματος της Μονής υπάρχει χτισμένος ένας ογκώδης και οχυρός πύργος με μεγάλη ιστορία. Το αρχικό κτίσμα που είναι στραμμένο προς την θάλασσα, χρονολογείται στον 15ο αιώνα. Σύμφωνα με μια παράδοση τον πύργο έχτισε (ή επισκεύασε) ο ίδιος ο όσιος Δαυίδ ο Γέροντας για να προστατεύσει τους μοναχούς από τις πειρατικές επιδρομές. Σήμερα το μνημείο, που έχει καλυφθεί από κεραμοσκεπή φιλοξενεί το Αρχονταρίκι και τη βιβλιοθήκη του Μοναστηριού καθώς και μία μικρή έκθεση κειμηλίων της Μονής.

Η Μονή Γαλατάκη ήταν ανδρική σε όλη τη διάρκεια της πολύκροτης ιστορίας της. Από το 1946 όμως και μέχρι σήμερα είναι γυναικεία.
--------------------------------------------------------------------------------

Η Κήρινθος
Η αρχαία πόλη της Κηρίνθου δεν βρισκόταν στη θέση της νέας Κηρίνθου αλλά σε μικρή απόσταση Bορειοανατολικά του σημερινού Mαντουδίου.

Η Κήρινθος κατά την περίοδο 1600 - 1000 π.Χ. θεωρούταν μία από τις 7 μεγαλύτερες πόλεις της Eύβοιας, η οποία συμμετείχε στην Tρωική εκστρατεία.

Η <έφαλος Κήρινθος> όπως την αναφέρει ο Όμηρος σύμφωνα με τον Στράβωνα ιδρύθηκε από τον Κόθο, αδερφό του Ίωνα. Στην πόλη γεννήθηκε ο αργοναύτης Κάνθος. Ο Σκύμνος την ονομάζει ενάλια δίνοντας μία τοπογραφική ένδειξη κοντά στη θάλασσα για την αρχαία πόλη. Τα ερείπια της αρχαίας Κηρίνθου εντοπίζονται από τους μελετητές στις θέσεις Κρύα Βρύση, Πελέκι και Άγιος Ηλίας, ενώ στη θέση Ταμπούρι υπάρχουν άφθονα ίχνη κλασσικής οχύρωσης. Ορισμένοι μελετητές εικάζουν ότι η ομηρική Κήρινθος καταστράφηκε κατά τον Ληλάντιο πόλεμο. Το όνομα όμως της Κηρίνθου το βλέπουμε στα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. σε επιγραφές από τις οποίες πληροφορούμαστε ότι αυτή την εποχή βρισκόταν υπό την πολιτική επιρροή της Χαλκίδας.
--------------------------------------------------------------------------------

Η οικία Αβέρωφ (Κήρινθος)
Η οικογένεια Αβέρωφ ήταν η ιδιοκτήτρια του μεγαλύτερου μέρους των εδαφών της Κηρίνθου και η ιστορία της συνδέεται με την περιοχή. Οι Αβέρωφ δεν έχουν στο παθητικό τους ιστορικά τσιφλικάδικης συμπεριφοράς, σε αντίθεση με τσιφλικάδες γειτονικών περιοχών. Το αρχοντικό της οικογενείας κατοικείται μέχρι σήμερα (όπως αυτό των Μπαίκερ στο Προκόπι) αποτελώντας ένα ζωντανό ιστορικό αρχείο τόσο σε κτιριακό επίπεδο όσο και σε επίπεδο παλαιών αντικειμένων, φωτογραφιών και εγγράφων, κυρίως της εποχής Βενιζέλου μιας κυβέρνησης του οποίου ο Αβέρωφ χρημάτισε υπουργός. Η οικία Αβέρωφ που βρίσκεται στο νότιο άκρο του χωριού, μέχρι πρόσφατα κατοικούταν από την γηραιά σύζυγο του Γ. Αβέρωφ και απόγονο της οικογενείας Καυτατζόγλου. Η Μαίρη Αβέρωφ έφυγε πλήρης ημερών από τη ζωή το χειμώνα του 2003.
--------------------------------------------------------------------------------

Το προσκήνυμα Οσίου Ιωάννη του Ρώσσου
Στην κεντρικότερη πλατεία του όμορφου Προκοπίου βρίσκεται ο μεγαλοπρεπής και πασίγνωστος στους περισσότερους Έλληνες ναός του Οσίου Ιωάννη του Ρώσσου. Στο ναό φιλοξενείται το σεπτό σκήνωμα του Αγίου, συνυφασμένο με την ύπαρξη και την ιστορία των Προκοπιανών, που το μετέφεραν στη νέα τους πατρίδα το 1924, μετά τον ξεριζωμό τους από το Προκόπι της Καππαδοκίας.

Ο Άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στη Ρωσία το 1690 και κατά τον επί Μεγάλου Πέτρου Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1711 συνελήφθη αιχμάλωτος και έγινε σκλάβος ενός Τούρκου Ιππάρχου, καταγόμενου από το Προκόπι της Καππαδοκίας. Ο σκλάβος Ιωάννης μεταφέρθηκε στο σπίτι του Τούρκου αξιωματικού και ανέλαβε την περιποίηση των ζώων του, υφιστάμενος τις καθημερινές ταπεινώσεις των Οθωμανών που τον ονόμασαν Κιαφέρ Γιουβάν (άπιστος Γιάννης).

Με το πέρασμα του χρόνου η Χριστιανική και ευγενική ψυχή του Ιωάννη και η γεμάτη αγάπη συμπεριφορά του ανάγκασε τους δυνάστες του σε παραχωρήσεις κάποιων ανέσεων έτσι ώστε να βελτιωθούν οι απάνθρωπες συνθήκες της διαβίωσης του. Ο Ιωάννης όμως είχε κάνει τις επιλογές του. Ο στάβλος, που ζούσε, είχε μεταβληθεί σε πραγματικό ασκητήριο του σώματός του και σε τόπο προσευχής. Πολλά είναι τα θαύματα που αναφέρονται από Τούρκους και Χριστιανούς κατά τη διάρκεια της ζωής του Ιωάννη.

Στις 27 Μαΐου 1730 ο Ιωάννης καταπονημένος από τις κακουχίες, σε ηλικία 40 ετών, αφού κοινώνησε παρέδωσε το πνεύμα του. Ο Τούρκος Ίππαρχος κάλεσε τους Χριστιανούς συμπολίτες του και τους παρέδωσε το σώμα του Ιωάννη προκειμένου να ενταφιασθεί σύμφωνα με την Χριστιανική εθιμοτυπία. Πράγματι ο ενταφιασμός έγινε στο Χριστιανικό νεκροταφείο του Τσα-Γερή.

Μετά από τρία χρόνια λίγο πριν από την καθιερωμένη εκταφή τόσο οι Τούρκοι όσο και οι Χριστιανοί κάτοικοι έβλεπαν τον τάφο του Ιωάννη να φωτίζεται. Όταν έγινε η εκταφή οι έκπληκτοι μάρτυρες, Χριστιανοί και μη, διαπίστωσαν πως το σώμα ήταν ανέπαφο και ευωδιαστό. Η σωρός τοποθετήθηκε σε πολυτελή λάρνακα και έγινε αντικείμενο λατρείας Τούρκων και Χριστιανών. Πλήθος από θαύματα άρχισαν από τότε να αναφέρονται και πολλοί κάτοικοι του Προκοπίου αλλά και των γύρω περιοχών ευεργετήθηκαν από τη χάρη του Αγίου. Ο πρώην κιαφέρ Γιουβάν γίνεται πια Ασίζ Γιουβάν (Άγιος Ιωάννης).

Κατά την επέτειο της Κοίμησης του Αγίου η λιτανεία της λάρνακας με το ιερό σκήνωμα είχε λαμπρό χαρακτήρα και η συρροή των Χριστιανών αλλά και των ντόπιων Οθωμανών ήταν πολύ μεγάλη.

Κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1924 οι Χριστιανοί κάτοικοι του Προκοπίου προς μεγάλη απογοήτευση των Οθωμανών συντοπιτών τους, πήραν μαζί τους το σκήνωμα και το μετέφεραν στην Ευβοϊκή γη, που έμελλε να γίνει η νέα τους πατρίδα.

H γιορτή του Oσίου Iωάννου του Ρώσου είναι κάθε 27η Μαΐου μέρα κατά την οποία τελείται μεγαλοπρεπής λιτάνευση του σκηνώματος του θαυματουργού μάρτυρος Αγίου. Χιλιάδες είναι οι επισκέπτες-προσκυνητές που έρχονται στο Προκόπι τη μέρα αυτή για να τιμήσουν και να προσκυνήσουν τη χάρη του Αγίου. Και καθημερινά όμως πλήθος από προσκυνητές εκδρομείς, επισκέπτονται τον επιβλητικό ναό, στον οποίο βρίσκεται η λάρνακα με το σκήνωμα του Προστάτη της πόλης.
--------------------------------------------------------------------------------

Ο πύργος των Νόελ (Προκόπι)

Το αρχοντικό των Νόελ-Μπαίκερ δεσπόζει πάνω στο λόφο στο βορειοδυτικό άκρο του Προκοπίου, στο ίδιο σημείο που ο Αχμέτ-αγάς είχε το πύργο του.

Οι απόγονοι της ιστορικής αγγλικής οικογένειας, των μεγαλοϊδιοκτητών της περιοχής, κατοικούν μέχρι τώρα στο κτίριο, μέρος του οποίου έχει μετατραπεί σήμερα σε παραδοσιακούς ξενώνες.

Ο πρόγονος της οικογενείας Εδουάρδος Νόελ, ανεψιός του Λόρδου Βύρωνα, μαζί με τον Ελβετό Τραπεζίτη Κάρολο Μύλερ, αγόρασαν την περιοχή επωφελούμενοι των όρων του πρωτοκόλλου του Λονδίνου (1830), υπό τους οποίους εντάχθηκε η Εύβοια στο νέο Ελληνικό Κράτος (1833).

Ο Νόελ μετά το 1860 έμεινε μόνος ιδιοκτήτης ενώ στις αρχές του 20ου αιώνα οι Νόελ συνδέθηκαν με την οικογένεια του ονομαστού Άγγλου Μπαίκερ. Η οικογένεια Νόελ-Μπαίκερ, είχε έναν αμφιλεγόμενο πρωταγωνιστικό ρόλο, από την πρώτη στιγμή της παρουσίας της στην Εύβοια, στα μεγαλύτερα πολιτικά γεγονότα της νεώτερης ιστορίας του Ελληνικού Έθνους.
--------------------------------------------------------------------------------

Τα δίδυμα πλατάνια και ο γεροπλάτανος

Ακολουθώντας τον ποταμό Kηρέα και μόλις 200 μέτρα από το Προκόπι συναντά ο επισκέπτης ένα μοναδικό θέαμα. Πρόκειται για δύο πλατάνους σιαμαίους. Είναι ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο και πρωτότυπο φυσικό σύμπλεγμα.

Στην ίδια περιοχή και μόλις λίγα χιλιόμετρα μετά, στη θέση Παρασκευόρεμα, μπορεί να θαυμάσει το μεγαλύτερο πλάτανο σε όγκο και ηλικία των Bαλκανίων και πιθανότατα της Eυρώπης. Πολλοί θεωρούν ότι η ηλικία του ξεπερνάει τα 2.000 χρόνια με αποτέλεσμα να προκαλεί δέος το αντίκρυσμα αυτής της κυριολεκτικά στοιχειωμένης ζωντανής ύπαρξης. Χιλιάδες είναι οι θρύλοι και οι ιστορίες φανταστικές αλλά και πραγματικές που συνδέονται με αυτό το δένδρο. Το ουσιαστικό γεγονός όμως είναι ένα. Το κάθε θρόισμα των κλαδιών του είναι σαν μια αφήγηση της ανεξίτηλης από το χρόνο και τις ανθρώπινες επεμβάσεις Ελληνικής ιστορίας.
--------------------------------------------------------------------------------

Ο πύργος του Μπέζα
Ενετικός μισογκρεμισμένος πύργος χτισμένος σε δασώδες ύψωμα, 2.500 μέτρα ανατολικά του χωριού της Δαφνούσας. Ιδιαιτερότητα αποτελεί ο χαραγμένος σταυρός σε πέτρα μίας εκ των πλευρών του πύργου.
--------------------------------------------------------------------------------

Η Ντριστέλα και ο νερόμυλος στο Σπαθάρι
Σε μια υπέροχη από φυσικής απόψεως περιοχή λίγο έξω από το Σπαθάρι, λειτουργεί μέχρι και σήμερα μια παραδοσιακή ντριστέλα. Ντριστέλα, ή αλλιώς νεροτριβιά, είναι μια τεχνική μέθοδος εκμετάλλευσης της φυσικής ροής ενός μικρού παραπόταμου για την πλύση μεγάλης διάστασης και βάρους υφαντών. Παράλληλα με την νεροτριβιά λειτουργεί και παραδοσιακός νερόμυλος. Ιδιοκτήτες αυτού του παραδοσιακού και ταυτόχρονα γραφικού συγκροτήματος είναι η οικογένεια του Ανδρέα Τριανταφύλλου ή αλλιώς Μπαρμπανδρέα. Κοντά στο Σπαθάρι υπάρχουν μικρές χειρόγραφες πινακίδες που οδηγούν τον επισκέπτη στο νερόμυλο και την ντριστέλα.
--------------------------------------------------------------------------------

Το εκκλησάκι του Ιωάννη Θεολόγου στο Πήλι
Το εκκλησάκι του Aγίου Iωάννη του Θεολόγου χτίστηκε το 1350 και παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον σε ότι αφορά τις τοιχογραφίες του. Δυστυχώς το εκκλησάκι αυτό το οποίο θα έπρεπε να διατηρηθεί γιατί είναι μοναδικό στο είδος του, έχει υποστεί επανειλημμένως βανδαλισμούς λιγότερους από τους Τούρκους και περισσότερους από σύγχρονους ή παλιότερους αρχαιοκάπηλους καθώς και στενόμυαλους <λογοκριτές> των τοιχογραφιών. Η μοναδική εικόνα που παρουσίαζε τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο με το μαθητή του Πρόχορο εκλάπη ενώ <κυνηγοί θησαυρών> είχαν σκάψει πίσω από το Ιερό αλλά και μέσα στην εκκλησία.

Το εκκλησάκι, που βρίσκεται δυο σκαλοπάτια χαμηλότερα του εδάφους, έχει τη μοναδική στο είδος της για την Εύβοια ιδιομορφία να έχει σε μικρή απόσταση από το έδαφος μια λωρίδα με παραστάσεις από την κόλαση. Είναι ακριβώς αυτή η λωρίδα που έχει επικαλυφθεί στα σημεία τουλάχιστον που παρουσιάζονται γυμνά σώματα. Υπάρχει επίσης η παράσταση απεικονίζουσα τις τιμωρίες του μυλωνά και του κρασοπώλη που έκλεβαν τους πελάτες τους. Ο μυλωνάς έχει τη μυλόπετρα κρεμασμένη στο λαιμό ενώ ο κρασοπώλης το βαρέλι.
--------------------------------------------------------------------------------

Ο παράδεισος της Βλαχιάς και του Σαρακήνικου
Μοναδικού φυσικού κάλους παραθαλάσσια περιοχή στο νοτιοανατολικό άκρο του Δήμου Κηρέως.
Το αποκορύφωμα της ομορφιάς εκτείνεται μεταξύ του Μακρύγιαλου και του Σαρακήνικου.
---------------------------------------------------------------

ΠΗΓΗ: odigosevia.gr

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο του


Nεκρός βρέθηκε στο δωμάτιο ξενοδοχείου ένας 64χρονος άντρας στα Λουτρά της Αιδηψού. Ο άτυχος άντρας διανυκτέρευσε στο ξενοδοχείο. Όταν ξημέρωσε και πήγε η καμαριέρα στο δωμάτιο, στην αρχή χτύπησε την πόρτα και δεν πήρε απάντηση.
Ανησύχησε και άνοιξε την πόρτα και τότε πάγωσε όταν είδε νεκρό τον τον 64χρονο. Στην συνέχεια ενημέρωσε τον διευθυντή του ξενοδοχείου και αυτός με την σειρά του την αστυνομία. Όσον αφορά τα αίτια του θανάτου γίνεται προανάκριση. Σύμφωνα με πληροφορίες μάλλον οφείλεται σε παθολογικά αίτια.


ΠΗΓΗ: evianews.com

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

ΣΤΑ ΛΟΥΤΡΑ ΑΙΔΗΨΟΥ

Όταν το χθές συναντά το σήμερα και τ' όνειρο την πραγματικότητα...

Όνειρο το ταξίδι σε μνήμες επώνυμες της λουτρόπολης Αιδηψού ενός ολόκληρου αιώνα. Κάπου στα 1900 πίσω, με "ξεναγό" τον Σκιαθίτη συγγραφέα Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, και σήμερα περιδιαβαίνοντας στα ίδια κατατόπια των θρυλικών ξενοδοχείων και των αρχοντικών, των ιστορικών χώρων και των ιαματικών πηγών, με τρεις μικρές νεράιδες των Λουτρών, τη Μυρτώ, την Έλλη, τη Νεφέλη, να τραγουδούν ανέμελα τη χάρη της ζωής...

Στο Ληψό του 19ου αιώνα

Ο συγγραφέας Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, παιδί ακόμη, πρωτοεπισκέφτηκε το Ληψό -έτσι ήταν γνωστή η Αιδηψός κατά την Τουρκοκρατία- στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, για να γράψει αργότερα στο βιβλίο του "Με του βοριά τα κύματα":
"Μια σκάλα ξύλινη έξω εχρησίμευεν εις αποβάθρα... Παραπάνω ακόμη, εις το κέντρον του αναβράζοντος επιπέδου, εγαλάνιζεν ένα τετράγωνον οικοδόμημα, πέτρινον και χθαμαλόν ως περιτοίχισμα ασκητηρίου, με μικρά σπιτάκια κατά σειράν και με καλύβας ποιμενικάς εκ βρύων πλατανοκλάδων".

Ύστερα από μερικές δεκαετίες, στις αρχές του 20ου αιώνα, που ο Σκιαθίτης συγγραφέας ξαναεπισκέφθηκε την Αιδηψό, εντυπωσιάστηκε από τη μεταμόρφωσή της:
"Η πρόοδος και ο πολιτισμός έχουν μεταβάλει τώρα την κατηφή εκείνην έκτασιν εις μίαν δροσεροτάτην και εύμορφον κωμόπολιν, ευτυχών ενοίκων του θέρους... Τα πέτρινα και πλατανοσκεπή εκείνα καλυβάκια αντικατέστησαν ήδη λαμπρά οικοδομήματα. Μέγαρα ξενοδοχείων πολυώροφα και πολυμερή, και άλλαι οικοδομαί νεώταται, προς ενοικίασιν, με εξώστας και ταράτσας και αυλάς, διηρημέναι εις δωμάτια ευάερα και ευπρεπή...".

"Αι θέρμαι του Σύλλα": Το λαμπρότερο στολίδι των Λουτρών

Το παλαιότερο και μεγαλοπρεπέστερο ξενοδοχείο, χτισμένο στα 1898, είναι το ονομαζόμενο "Αι θέρμαι του Σύλλα", που δεσπόζει στο δυτικό συνοικισμό της λουτρόπολης. Και σημείωνε στις αρχές του 20ου αιώνα ο Μωραϊτίδης:
"Θεμελιωτής και οικιστής του ωραίου αυτού συνοικισμού υπήρξε το μέγα και λαμπρόν οικοδόμημα του Τομπάζη, εν ω εγκαθιδρύθη και το ονομαστόν ξενοδοχείον "Αι θέρμαι του Σύλλα" με όλας τας αναπαύσεις και την ευρυχωρίαν, με αποβάθραν ιδίαν, όπου τας νύκτας του θέρους, υπό το άπλετον φως των λαμπτήρων και των φανών, συγκεντρούται όλος ο ευμαρώς απολαμβάνων των λουτρών του κόσμος του έξω ελληνισμού".

Μετά από 110 και πλέον χρόνια, το ξενοδοχείο αυτό παραμένει το λαμπρότερο στολίδι των Λουτρών. Μόνο για μια πενταετία είχε τεθεί εκτός λειτουργίας (πριν από περίπου 25 χρόνια), όταν πουλήθηκε από την οικογένεια Κόρκα στους Αναστασόπουλο και Καράτζιο. Οι νέοι ιδιοκτήτες προχώρησαν σε ριζική ανακαίνιση του κτηρίου, προσθέτοντας και νέες πτέρυγες, έτσι που σήμερα οι "Θέρμαι Σύλλα" είναι ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο 5 αστέρων και ένα από τα τρία καλύτερα εξειδικευμένα κέντρα λουτροθεραπείας στην Ελλάδα.

Με τη Μυρτώ και τη Νεφέλη, θαυμάσαμε την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική του κτηρίου, αλλά κρυφοκοιτάξαμε και την πολυτέλεια της αίθουσας υποδοχής, ίσως και λίγο αδιάκριτα, μέχρι που οι δύο ευγενέστατοι θυρωροί μας "προέτρεψαν" να απομακρυνθούμε...

"Ηράκλειον": Η κορωνίδα της βραχώδους ακτής


Το αμέσως παλαιότερο (μετά το "Θέρμαι Σύλλα") ξενοδοχείο είναι το "Ηράκλειον", χτισμένο στα 1901 από την οικογένεια Μάλλιου, στην οποία ανήκε και το γνωστό "Κόκκινο Σπίτι" της Χαλκίδας. Ο Μωραϊτίδης το περιέγραφε τότε ως εξής:
"Μέγα νεόκτιστον ξενοδοχείον, επί των αποτόμων πετρών της παραλίας εσφηνωμένον, με πάμπολλα δωμάτια και ωραίας ταράτσας, και άλλους κύκλω περιπάτους ανθοφόρους και δροσερούς, κάτωθεν των οποίων θραύονται τα κύματα με βόμβον τρικυμίας...".
Εδώ και σχεδόν 15 χρόνια, το "Ηράκλειον" έχει κλείσει, αλλά υπάρχει η προοπτική ανακαίνισης και επαναλειτουργίας του, όπως με πληροφόρησε η κα Τασία Μάλλιου, συνιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου μαζί με τον αδελφό της. Στη σύντομη κουβέντα μας, αναφέρθηκε η κα Μάλλιου και στις μέρες της παλιάς δόξας του ξενοδοχείου, τότε που πολλές μεγάλες προσωπικότητες διέμεναν συχνά εκεί, όπως για παράδειγμα ο ποιητής Κωστής Παλαμάς, που αγαπούσε ιδιαίτερα να κάθεται να γράφει στο κιόσκι του κήπου, απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα προς τη δύση.
Η Μυρτώ και η Νεφέλη, διασχίζοντας τη μεγαλοπρεπή σάλα, πέρασαν στην πίσω πλευρά του ξενοδοχείου, για έναν περίπατο στον πανέμορφο κήπο, με το βλέμμα πλημμυρισμένο ανταύγειες από το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα των Λουτρών.

"Στάδιον": Ένας αιώνας αδιάκοπης λειτουργίας
"Κάτω εις τους βράχους της ακτής", όπως σημείωνε ο Μωραϊτίδης, λίγα χρόνια μετά από το "Ηράκλειον" και σε πολύ μικρή απόσταση από αυτό, χτίστηκε το "Στάδιον", ένα ακόμη λαμπρό και γεμάτο μνήμες ξενοδοχείο των Λουτρών। Το λευκοντυμένο "Στάδιον", μικρότερο σε μέγεθος από τα δύο προηγούμενα και σχετικά λιτό ως κτήριο, βρίσκεται καναδυό δεκάδες μέτρα ψηλότερα από τη θάλασσα στο άκρο της βραχώδους ακτής και, από την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα, λειτουργεί ανελλιπώς έως σήμερα. Όπως και από το "Ηράκλειον", η θέα είναι το ίδιο υπέροχη προς τη δύση, την παραλία των Λουτρών και τον Ευβοϊκό.
Όσο η Μυρτώ ρέμβαζε στην ακροβραχιά, η Νεφέλη έπιασε κουβέντα με την κεφάτη μπουκαμβίλια πλάι στην είσοδο του ξενοδοχείου।

"Κασταλία": Από την αίγλη στη φθορά

Τη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα ανεγέρθηκε χαμηλότερα στην ακτή, κάπου δύο εκατοντάδες μέτρα βορειοδυτικά από το "Ηράκλειον" και το "Στάδιον", το ξενοδοχείο "Κασταλία", το οποίο αργότερα λειτούργησε ως Κέντρο Λουτροθεραπείας Αναπήρων Πολέμου (Κ.Λ.Α.Π.). Πριν από περίπου 25 χρόνια, το Κ.Λ.Α.Π. μεταφέρθηκε στο ξενοδοχείο "Αι Πηγαί" και η "Κασταλλία" τέθηκε από τότε εκτός λειτουργίας.
Σήμερα, το τεράστιο αυτό κτήριο ανήκει στον Δήμο και είναι παραδομένο στην ανελέητη φθορά του χρόνου, παρουσιάζοντας εξωτερικά και εσωτερικά ένα θέαμα θλιβερό. Κρίμα... ψιθύρισε πικραμένη η Μυρτώ.

"Υδροθεραπευτικό Κατάστημα": Το κομψοτέχνημα με την αρχαία πηγή

Δυτικότερα της "Κασταλίας" και αρκετά κοντά στο "Θέρμαι Σύλλα", είναι χτισμένο από τις αρχές του περασμένου αιώνα το "Υδροθεραπευτικό Κατάστημα του Δήμου" ή "Δημοτικό Κέντρο Λουτροθεραπείας", το οποίο μνημονεύει ο Μωραϊτίδης ως "ωραιότατον κτίριον, ημικυκλικόν, κείμενον άνωθεν του μεγάλου ξενοδοχείου Τομπάζη".

Στο πράγματι πανέμορφο υδροθεραπευτήριο χρησιμοποιούνταν τα ιαματικά νερά μιας αρχαίας φυσικής πηγής, που της δόθηκε το όνομα "Πηγή της βασιλίσσης Όλγας". Η λειτουργία του "Καταστήματος", όμως, έχει διακοπεί εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες. Ωστόσο, παρά τα έντονα σημάδια της εγκατάλειψης, το οικοδόμημα διατηρεί ακόμη αρκετά στοιχεία από την παλαιά γοητεία του και, όπως πληροφορήθηκα, υπάρχει η πρόθεση από το Δήμο να συντηρηθεί και να αποκατασταθεί πλήρως, για να αξιοποιηθεί στο μέλλον ως μουσείο. Μακάρι, ευχήθηκε χαμογελώντας η Νεφέλη. Μα πότε άραγε; αναρωτήθηκε η Μυρτώ...

"Λουτρά του Σύλλα": Ένα πολύ ιδιαίτερο μνημείο της Ρωμαϊκής εποχής

Ανηφορίζοντας πίσω από το Κέντρο Λουτροθεραπείας και προχωρώντας λίγο πιο πάνω από το ναό των Αγίων Αναργύρων, φτάνουμε στη λεγόμενη "Σπηλιά του Σύλλα", που είναι το ίδιο γνωστή και ως "Λουτρά του Σύλλα". Αυτό το πολύ ιδιαίτερο μνημείο δεν θα μπορούσε βεβαίως να διαφύγει της προσοχής και του Μωραϊτίδη, ο οποίος έγραφε τότε:
"Μέχρι σήμερον δε, σώζεται ακόμη αρχαίον θολωτόν οικοδόμημα, περί τον ναΐσκον των Αγίων Αναργύρων, λουτρά του Σύλλα καλούμενον, εν οίκημα αντρώδες, αποστρακωμένον διά των απολιθώσεων των άνωθεν καταρρεόντων μεταλλικών υδάτων, και ημίχωστον πλέον μέχρι των λιθίνων του τόξων...".

Στο χώρο αυτό λέγεται ότι έκανε τη λουτροθεραπεία του ο ισχυρός Ρωμαίος στρατηγός Σύλλας, ο οποίος σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες έπασχε από αρθριτικά και βαρύ δερματικό νόσημα. Αλλά το σημαντικό αυτό μνημείο είναι σήμερα προκλητικά παραμελημένο κι ούτε καν ένας στοιχειώδης καθαρισμός από τα συσσωρευμένα χώματα δεν έχει γίνει στο εσωτερικό του, ώστε να αποκαλυφθούν τα κτιστά μέρη επί του φυσικού βράχου και τα λίθινα τόξα, που παραμένουν ημίχωστα, όπως ακριβώς τα περιέγραφε πριν 100 και πλέον χρόνια ο Μωραϊτίδης.

Η μοναδική "μέριμνα" φαίνεται πως έως τώρα ήταν η προσωρινή τοποθέτηση ενός κάγκελου στην πλευρά της εισόδου. Μα δεν υπάρχει ούτε μια ένδειξη για το χώρο, κάποια πινακίδα έστω, να οδηγεί τον επισκέπτη προς τα εκεί, αφού είναι μάλλον απίθανο να ανακαλύψεις τη Σπηλιά του Σύλλα κατά τύχη, λόγω της παράμερης θέσης που βρίσκεται.

Η Έλλη με τη φαντασία της αφέθηκε να ταξιδεύει στη μακρινή εποχή του Σύλλα και χάθηκε για μια στιγμή μέσα στους ατμούς των ιαματικών νερών της στερεμένης πια πηγής...


"Petit Palait": Το παλατάκι των γιασεμιών

Στην άλλη πλευρά της λουτρόπολης, στη μεγάλη της δυτική παραλία, ένα ακόμη ιστορικό ξενοδοχείο τραβάει αμέσως το βλέμμα του επισκέπτη. Πρόκειται για το "Hotel Petit Palait", ένα ξεχωριστού κάλλους κτήριο, που έχει πάψει από αρκετά χρόνια να λειτουργεί ως ξενοδοχείο, πλην όμως διατηρείται σε άριστη κατάσταση. Έχει μετονομαστεί -άγνωστο από πότε- σε "Villa Hero" και σήμερα είναι ιδιοκτησία του γιατρού Πάνου Σταματόπουλου.

Το έντονο άρωμα των γιασεμιών, που κυριολεκτικά τυλίγουν απ' όλες τις πλευρές το "Petit Palait", μεθούσε τη Μυρτώ και τη Νεφέλη καθώς σουρούπωνε...


Γλύκα της ψυχής και των αισθήσεων

Και το ταξίδι ατέλειωτο... Η "Αίγλη", η "Αύρα", η "Ιστιαία", κι άλλες ακόμη ζωντανές μνήμες, κτήρια περικαλλή ξενοδοχείων, αλλά και ιδιωτικών κατοικιών, όπως του "ευγενεστάτου ιατρού των Λουτρών κυρίου Παπανικολάου" (κατά την έκφραση του Μωραϊτίδη), δίνουν στην πόλη ένα μοναδικό χαρακτήρα, μέσα στη σαγηνευτική ατμόσφαιρα ενός σπάνιου πια ρομαντισμού. Μια γλύκα της ψυχής και των αισθήσεων, ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, δεν έχει διαφορά...


Ευχαριστίες στον Αιδηψιώτη φιλόλογο Θανάση Μάργαρη για την πολύτιμη βοήθεια.
Δ.Μ.



ΠΗΓΗ: dimbarsak.blogspot.com