Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Η ιστορία των Μύλερ και Νόελ


Στο κείμενο περιγράφεται η ιστορία του Αγγλου Νόελ και του
Ελβετού Καρλς Μύλερ στο Αχμέτ-Αγά (Προκόπι), η αγορά του μεγάλου κτήματος της
περιοχής αλλά και η οικονομική και πολιτική κατάσταση της Εύβοιας στα μέσα του
19ου αιώνα. Τα αποσπάσματα είναι από το κείμενο του Karl Reber και έχει
δημοσιευτεί στο ΛΓ' τόμο του Αρχείου Ευβοϊκών Μελετών της Εταιρείας Ευβοϊκών
Σπουδών.

Ο Karl von Muller γεννήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1810 στην Καλκούτα. Ο πατέρας
του, αξιωματικός του αγγλικού-ανατολικού-ινδικού λόχου, πέθανε το 1815, λίγο
πριν τη γέννηση του Eduard, του δεύτερου γιου του. Μετά το θάνατο του άνδρα της,
η μητέρα τους παρέμεινε με τα παιδιά της μερικά χρόνια στην Αγγλία. Ύστερα
γύρισε το 1822 στην Ελβετία. Ο Charls και ο αδελφός του Eduard γράφτηκαν στο
Εκπαιδευτήριο του Emanuel von Fellenberg στο Hofwyl κοντά στο Munchenbuchsee που
ήταν φημισμένο και στο εξωτερικό. Μετά τη σχολική περίοδο ο Chlarls von Muller
έκανε μερικά ταξίδια ακόμα, πήγε στη Γαλλία και στην Ισπανία όπου βοήθησε το
συνταγματάρχη Teubet να διοργανώσει ένα αγροτικό σχολείο στο Aranjuez για το
βασιλιά Ferdinand VΙΙ, με πρότυπο το Hofwyl.

Στο Hofwyl οι δυο αδελφοί Muller γνώρισαν τον Αγγλο μαθητή Edward Noel. Ο
πατέρας του ήταν ξάδελφος της Lady Byron, η οποία ήταν μια μεγάλη θαυμάστρια του
Φιλέλληνα Emanuel von Fellebnberg και επιθυμούσε να διαδώσει σ' όλο τον κόσμο τα
παιδαγωγικά δόγματα και τις ιδέες του για τις μεθόδους καλλιέργειας. Ο Emanuel
von Fellenberg είχε σχέσεις με τον Ιωάννη Καποδίστρια που ήταν πρεσβευτής της
Ρωσίας στην Ελβετία, πριν τον εκλέξουν το 1827 Κυβερνήτη της Ελλάδας, η οποία
απελευθερωνόταν από την Τουρκοκρατία. Αυτές οι σχέσεις έγιναν αιτία να ιδρυθεί
από τον Ιωάννη Καποδίστρια στο καινούργιο κράτος ένα εκπαιδευτήριο κατά τα
πρότυπα του Hofwyl, (ορφανοτροφείο στην Αίγινα, 6 Απριλίου 1829).

Το 1832 ο Edward Noel και ο δεύτερος γιος του Emanuel von Fellenberg, Fritz,
αποφάσισαν να ταξιδέψουν στην Ελλάδα. Ο Fritz αν και θυμωμένος με τον πατέρα
του, έψαξε στην Ελλάδα για δυνατότητες πραγματοποίησης του σχεδίου του. Σ' ένα
γράμμα της 4ης Νοεμβρίου έγραφε στον αδελφό του:

"Τώρα οι Τούρκοι πουλάνε τα κτήματά τους στο Νεγρεπόντε. Τα καλύτερα κτήματα
στην Ελλάδα πουλιούνται τώρα πάμφθηνα... Υπάρχουν κατάφυτες εκτάσεις γεμάτες με
δέντρα και άφθονο νερό! Μοιάζουν με εκείνες της Ελβετίας... αλλά με μια
πλουσιότατη βλάστηση, χαρακτηριστική για τις νότιες περιοχές. Αυτά ανήκουν
σχεδόν αποκλειστικά στους Τούρκους".

Ο Edward Noel αποφάσισε γρήγορα την αγορά ενός μεγαλύτερου κτήματος κοντά στο
Αχμέτ-Αγά, το σημερινό Προκόπι, ενώ ο Fritz von Fellenberg έπρεπε πρώτα να
ζητήσει οικονομική βοήθεια από τον πατέρα του. Με γράμμα της 1ης Μαρτίου 1833
περιγράφει στον πατέρα του την κατάσταση στην Ελλάδα:

"Καταλάβαμε ότι δεν μπορούμε ακόμα να πραγματοποιήσουμε το σχέδιό μας εδώ στην
Ελλάδα (δηλαδή να φτιάξουμε ένα σχολείο στα πρότυπα του Hofwyl) - Λίγοι είναι οι
Έλληνες που μπορούν να εκτιμήσουν κάτι τέτοιο. Ούτε έχουν τα μέσα για να
φροντίζουν πολύ την εκπαίδευση των παιδιών τους. Οι αμερικάνικες και αγγλικές
ιεραποστολικές ομάδες διατηρούν εδώ σχολεία στα οποία τα παιδιά των πλουσίων και
των φτωχών διδάσκονται μόνο τα απαραίτητα, και χωρίς αμοιβή. Οι ξένοι όμως
εγκαθίστανται εδώ. Αυτοί θα πρέπει να δέχονται με χαρά αυτά που εμείς σκοπεύουμε
να κάνουμε. Έτσι τα σχέδια θα πραγματοποιούνται με τον καιρό... Ο Noel το
σκεφτόταν πολύ καιρό να αποκτήσει κάτι δικό του. Επειδή οι Τούρκοι πουλάνε τα
κτήματά τους στη Ρούμελη και στο Νεγρεπόντε πολύ φθηνά, κάναμε ένα ταξίδι μέχρι
εκεί. Περιηγήθηκε όλο το νησί... Μετά ο Noel απεφάσισε να αγοράσει ένα από τα
ωραιότερα κτήματα που βρίσκονται εκεί. Αυτό το κτήμα έχει μάκρος δυόμισι ώρες
και φάρδος μία ώρα. Περιλαμβάνει μια έκταση γης που είναι περίπου 5.000 αγγλικές
acres και περίπου άλλες τόσες χιλιάδες με δάση. Το καλύτερο ξύλο της ανατολικής
Ελλάδας για την κατασκευή των πλοίων βρίσκεται σ' αυτό το κτήμα. Ο Noel το
αγόρασε για 2.200 στερλίνες. Μόνο το ξύλο που χρειάζεται για τα πλοία
υπολογίζεται ότι έχει αυτή την αξία. Ο ιδιοκτήτης δίνει στους χωρικούς του
κτήματός του σπίτι και βόδια και αυτοί καλλιεργούν τα χωράφια και παραδίδουν το
μισό από τη σοδειά... Ο Noel το έβλεπε με καλό μάτι, άλλωστε και εγώ ήθελα πολύ
να εκμεταλλευόμασταν μαζί αυτό το κτήμα και να μοιραζόμασταν τα έξοδα... Έτσι
και εγώ θα είχα ένα μικρό κεφάλαιο. Με μερικές εκατοντάδες ή ακόμα και με 1000
στερλίνες θα μπορούσε κανείς να ξεκινήσει κάτι καλό".

Την ίδια μέρα ο Fritz έστειλε ένα γράμμα στον αδελφό του Wilhelm. Εκεί
περιγράφει την κατάσταση ακόμα πιο αναλυτικά. Από εκεί προκύπτει ότι ταξίδεψε
από τον Δεκέμβριο 1832 ως τον Φεβρουάριο 1833 μαζί με τον Eduard Noel σ' όλη την
Εύβοια, από το νότο μέχρι το βορρά. Έτσι έγινε και η αγορά του κτήματος από
Τούρκους ιδιοκτήτες. Από όσα αναφέρει φαίνεται ότι οι Έλληνες χωρικοί υπέφεραν
πολύ από την εκμετάλλευση των Τούρκων ιδιοκτητών:

"...Το συμβόλαιο μεταξύ χωριού και ιδιοκτήτη συμφέρει μεν τον πρώτο αλλά οι
Τούρκοι ιδιοκτήτες αντί για το 1/10 παίρνουν το 1/5 ή το 1/3 και αντί για το
μισό που δικαιούνται, μερικές φορές τα παίρνουν όλα. Εκτός τούτου οι Τούρκοι
έχουν τη συνήθεια να μένουν στους χωρικούς όταν ταξιδεύουν ή όταν κυνηγούν.
Υποχρεωτικά οι χωρικοί πρέπει να τους δώσουν δωρεάν, όσα έχουν και δεν έχουν,
και όχι μόνο αυτά που βρίσκονται στο χωριό, αλλά και πράγματα που πρέπει να
ψωνίζουν στην πόλη με δικά τους έξοδα, για παράδειγμα οινόπνευμα, ζάχαρη
κ.λ.π... Στο Νεγρεπόντε είδαμε ένα μεγάλο πλοίο το οποίο ναυπηγούν για την
οικογένεια του Πασά: Ολόκληρο το νησί δούλευε γι' αυτό. Πεντακόσιοι χωρικοί
εργάζονταν στα βουνά, όχι μακριά από την πόλη, για να βγάζουν τα δέντρα από το
χιόνι... Δεκαπέντε Τούρκοι έσπρωχναν τους καημένους τους ανθρώπους με μπαστούνια
και πέτρες και τους παρακινούσαν να δουλεύουν. Μερικοί έσπαγαν τα χέρια τους και
τα πόδια τους από τα δέντρα που έπεφταν πάνω τους. Ποτέ ο Πασάς δεν σκέφτηκε να
στείλει το γιατρό του κοντά τους. Έτσι αυτοί οι άνθρωποι αναγκάζονταν να
δουλεύουν δωρεάν σχεδόν όλο το χειμώνα. Δεν τους δίνουν ούτε καν τρόφιμα. Τα
χωριά τους μεριμνούν γι' αυτό...".

Το δικαίωμα της πώλησης κτημάτων από τους Τούρκους μεγαλοκτηματίες εκείνη την
εποχή ήταν ένα επίμαχο θέμα. Το νέο ελληνικό κράτος ήταν επίσημα αναγνωρισμένο
από τις μεγάλες δυνάμεις, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία, σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του
Λονδίνου το 1830. Αν και η Εύβοια προστέθηκε από την αρχή στο νέο ελληνικό
κράτος, οι Τούρκοι προσπάθησαν με διπλωματικά και στρατιωτικά μέσα να ανατρέψουν
αυτή την απόφαση. Έτσι μόνο το 1834 η Εύβοια απελευθερώθηκε οριστικά από την
τουρκική κατοχή. Μια διαφωνία, μεταξύ άλλων, ήταν το πρόβλημα της αποζημίωσης
των Τούρκων μεγαλοκτηματιών. Κατά τον τουρκικό αγροτικό κανονισμό η γη ανήκει
στον Αλλάχ, ο οποίος αντιπροσωπεύεται στη γη από τον Σουλτάνο. Γι' αυτό κατά το
νόμο δεν ήταν δυνατό να κατέχει κανείς ιδιωτικά κτήματα με εξαίρεση μόνο τα
μικρά χωράφια που οι Τούρκοι τα λένε mulk. Μολοταύτα ο Σουλτάνος μπορούσε να
διαθέτει κτήματα στους συγγενείς των καβαλάρηδων του, για να τα καλλιεργούν και
να τα εκμεταλλεύονται. Αν και οι συνθήκες ιδιοκτησίας δεν ήσαν νόμιμες,
αναφέρεται στα Πρωτόκολλα του Λονδίνου ότι οι Τούρκοι τσιφλικάδες δικαιούνται
μια αποζημίωση για τα χωράφια που πρέπει να παραδώσουν. Το νέο ελληνικό κράτος
όμως δεν είχε τα ανάλογα οικονομικά, για να ανταποκριθεί σ' αυτές τις
υποχρεώσεις. Ο Καποδίστριας απέκρουσε προσφορές από ξένους επενδυτές, επειδή τον
πίεζε ο λαός, ο οποίος ζητούσε εύλογα την "εθνική γη" για τον ίδιο. Η κατάσταση
άλλαξε μόνο, όταν ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε στις 27.9/9.10.1831 στο Ναύπλιο. Η
εποχή από το 1831 ως το 1832 ήταν σαν ένας εμφύλιος πόλεμος. Οι Τούρκοι
εκμεταλλεύτηκαν αυτή την κατάσταση και πούλησαν όσο μπορούσαν πιο γρήγορα τα
κτήματα που είχαν στην κατοχή τους, αγνοώντας την εθνικότητα των αγοραστών.
Ήξεραν πολύ καλά ότι αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία που τους δινόταν να
επωφεληθούν από τα κτήματα που βρίσκονταν στα δικά τους χέρια.

Την 1η Μαρτίου 1833 ο Fritz von Fellenberg γράφει στον πατέρα του: "Ο λόγος που
τα κτήματα στο Νεγρεπόντε είναι τόσο φθηνά, κατά ένα μέρος οφείλεται στην πλήρη
άγνοια των Τούρκων. Πολλοί από αυτούς ποτέ στη ζωή τους δεν είχαν επισκεφθεί τα
κτήματά τους. Κατά ένα άλλο μέρος είναι και ο εκβιασμός που υπέστησαν για να τα
πουλήσουν, αφού το κεφάλαιο είναι εξαιρετικά σπάνιο στην Ελλάδα. Οι Έλληνες δεν
αγοράζουν τίποτα που δεν αποδίδει κέρδος, τουλάχιστον ένα 10% από τα χρήματά
τους. Έτσι οι Τούρκοι τσιφλικάδες δεν αντικαθίστανται μόνο από Γερμανούς,
Γάλλους, Αγγλους, Ελβετούς, αλλά και από Έλληνες τσιφλικάδες".

Με την άφιξη του Βαυαρού βασιλιά περίμεναν όλοι να ηρεμήσει η πολιτική
κατάσταση. Το γράμμα του Fritz προς τον αδελφό του (1η Μαρτίου 1833) αναφέρει
αυτή την άφιξη: "Τελικά έφθασε εδώ στο Ναύπλιο ο Βασιλιάς με την ακολουθία του.
Εδώ στην Αθήνα περιμένουμε κάθε μέρα την άφιξη των βαυαρικών ομάδων. Οι
περισσότεροι Τούρκοι έφυγαν κιόλας για το Νεγρεπόντε. Μετά την παράδοση της
Ακρόπολης, οι Βαυαροί θα σταλούν αμέσως και στο Νεγρεπόντε, όπου οι Τούρκοι
ετοιμάζουν ήδη την αποχώρησή τους. Περίπου σ' ένα μήνα θα ξαναπάω εκεί, για να
χτίσω ένα μικρό σπίτι στο κτήμα του Noel".

Ένας άσχημος πυρετός τον έκανε να χάσει αυτή την ελπίδα. Παρά την εντατική
φροντίδα των Αμερικανών Ιεραποστόλων, ο Fritz von Fellenberg πέθανε από τον
πυρετό στις αρχές του 1834. Ήδη ο Charls von Muller βρισκόταν στην Αθήνα.

Ο Muller είχε ήδη αναλάβει μαζί με τον Noel, το 1835, τη διαχείριση του κτήματος
στο Αχμέτ-Αγά. Αυτό φαίνεται έμμεσα από ένα γράμμα της 20ης Μαρτίου 1845 προς το
φίλο του Carlo Leutwein. Εκεί αποκαλεί τον εαυτό του αποικιστή επί δέκα χρόνια.
Από το ίδιο γράμμα μαθαίνουμε επίσης ότι η ελληνική κυβέρνηση, τότε που ηρέμησε
η πολιτική κατάσταση, δοκίμασε πρώτα να επιβάλει τα δικαιώματα που είχε στα
δάση, αλλά μετά φαίνεται ότι παραιτήθηκε από αυτό το σχέδιο και διαβεβαίωσε ότι
οι δύο ξένοι είναι νόμιμοι ιδιοκτήτες των κτημάτων στο Προκόπι.

Στο Αχμέτ-Αγά οι δύο συνεταίροι έχτισαν ένα μεγάλο σπίτι. Ανακαίνισαν τη δική
τους ιδιοκτησία και κατεδάφισαν τις καλύβες των κατοίκων του χωριού που ήσαν
μισογκρεμισμένες και φτιαγμένες από ξύλο και λάσπη και τις αντικατέστησαν με
ανθεκτικά σπίτια, χτισμένα με πέτρες. Αυτές οι καλύβες άνηκαν στους χωριάτες και
στους δασοκόμους που εξυπηρετούσαν πρώτα τους Τούρκους και ύστερα το Noel και
τον Muller.

Στα καρπερά χωράφια του κτήματος καλλιεργούσαν προ παντός σιτάρι, καλαμπόκι και
λαχανικά. Παράδειγμα ήταν το αγρόκτημα του Hofwyl. Το κτήμα περιελάμβανε και μια
μεγάλη φυτεία μουριών για την καλλιέργεια των μεταξοσκωλήκων. Σπουδαίος
επαγγελματικός κλάδος ήταν επίσης και η επεξεργασία ξύλου που χρειάστηκε μια
μεγαλύτερη υποδομή. Γι' αυτό ο Noel και ο Muller έχτισαν δικά τους πριονιστήρια
και έφτιαξαν δρόμους προς το Πήλι και την Κρύα Βρύση. Οι δρόμοι αυτοί
προορίζονταν για τη μεταφορά του ξύλου στην παραλία. Η ελληνική κυβέρνηση
δυσκόλεψε όμως το εμπόριο ξύλων κατά τον εξής τρόπο: Το ξύλο που μεταφερόταν δια
θαλάσσης, χρεωνόταν στην Αθήνα με ψηλούς τελωνειακούς δασμούς. Γι' αυτό ο δυο
αποικιστές άρχισαν πολύ νωρίς να εξάγουν τα εμπορεύματά τους μέσω του λιμανιού
της Σμύρνης.

Κατά τη διάρκεια που βρισκόταν ο Muller στην Ελβετία παντρεύτηκε την Emma von
Fellenberg στις 18 Οκτωβρίου 1843 και ταξίδεψε μαζί της το Νοέμβριο 1843 στην
Αθήνα και στις 11 Δεκεμβρίου στο Αχμέτ-Αγά, στην καινούρια πατρίδα της.

Το 1843 ξέσπασε στην Αθήνα η επανάσταση με αρχηγούς το Γιάννη Μακρυγιάννη και το
Δημήτριο Καλλέργη. Ο βασιλιάς Όθων αναγκάστηκε να αρνηθεί ενόρκως τις
απολυταρχικές απαιτήσεις της ηγεμονίας και να δώσει στο νέο κράτος ένα
καινούργιο Σύνταγμα. Κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης οι κλέφτες που είχαν
αποσυρθεί, μετά τους απελευθερωτικούς αγώνες με τις άτακτες μονάδες τους στις
συνοριακές περιοχές, προκάλεσαν άλλη μια φορά ταραχές. Ένας από αυτούς ο
Νικόλαος Κριεζώτης. Αυτός έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απελευθέρωση της Εύβοιας
στα χρόνια του 1821. Μετά όμως δεν ασχολήθηκε με την επίσημη πολιτική, όπως οι
άλλοι Ελληνες ήρωες του απελευθερωτικού αγώνα, αλλά αφιερώθηκε στην αντίσταση
κατά του βαυαρικού καθεστώτος. Το 1843 εισέβαλλε με τις άτακτες ομάδες του στην
Εύβοια, με σκοπό να διώξει τις βαυαρικές ομάδες που έδρευαν εκεί. Φαίνεται ότι
δεν κούρσεψε μόνο τους ξένους κατά τον τούρκικο τρόπο, αλλά και τους ντόπιους.

Στις 9 Μαϊου 1844 ο Muller γράφει στον Carlo Leutwein: "Εδώ ήταν η αποκορύφωση
της επανάστασης... ο κάθε πολίτης φοβόταν τον στρατιωτικό όχλο του Κριεζώτη. Και
εγώ ο μόνος ντυμένος με φράγκικα, προκάλεσα περιέργεια και απορία στους στενούς
δρόμους του Κάστρου. Πολλές φορές άκουσα παλικάρια που περνούσαν και ρωτούσαν το
ένα το άλλο, ποιος είναι αυτός ο Φράγκος. Αλλά καθησύχαζαν, όταν άκουγαν το
όνομά μου: ο Εγγλέζος από το Αχμέτ-Αγά... Ολόκληρη η γερμανική κλίκα
εξαφανίστηκε... Ο Κριεζώτης κυριάρχησε παντελώς σαν Πασάς κατά έναν ορθό
τούρκικο τρόπο... ανταμείβοντας τους κλέφτες και κακοποιούς με ραβδιές και
πρόστιμο, σύμφωνα με την παροιμία: ραβδιές για τους πλούσιους και πρόστιμο για
τους φτωχούς".

Φαίνεται ότι ο χειμώνας 1843/1844 ήταν εξαιρετικά πλούσιους σε χιόνια και γι'
αυτό οι Ελβετοί ήσαν κλεισμένοι πάνω από ένα μήνα στο Αχμέτ-Αγά. Τον Απρίλιο
μόνο μπόρεσε ο Muller να μεταφέρει ξανά τα ξύλα στη θάλασσα. Εν τω μεταξύ
διατηρούσε επαφές με τους άλλους Γερμανούς μεγαλοκτηματίες της Εύβοιας, το
βαρόνο Des Granges που ήταν εγκατεστημένος στον Αγιαννάκο κοντά στις Ροβιές, τον
Πρώσο πρεσβευτή Brassier de St. Simon που κατείχε το κτήμα Μαντανικά, τη
σημερινή Δάφνη, και τον Ελβετό Emanuel Hahn, γαμπρό του Des Granges που
διοικούσε εκείνο τον καιρό το τέταρτο κυνηγετικό τάγμα κοντά στο Ναβαρίνο.
Αργότερα έγινε υπασπιστής του βασιλιά Όθωνα. Αλλοι φίλοι του Muller ήταν ο
Pierre Thiesse, Γάλλος πρεσβευτής στη Χαλκίδα και στενός φίλος του Felix Jules
Charles de Mimont, κάτοχος μεγάλων κτημάτων στη Βόρεια Εύβοια και η αγγλική
οικογένεια Leeves, κάτοχος των χωριών Καστανιώτισσα και Γαλατσάδες.

Λίγο μετά την άφιξή τους στο Αχμέτ-Αγά, ο Charles και η Emma von Muller πήραν
ένα ορφανό Ελληνόπουλο. Τον ίδιο χειμώνα η Emma έμεινε έγκυος και στις 10
Σεπτεμβρίου 1844 γέννησε στην Αθήνα τον πρώτο τους γιο τον Edgar. Εκείνο τον
καιρό η πολιτική κατάσταση στη χώρα ήταν ακόμα εξαιρετικά ασταθής.

Στο γράμμα της 17ης Σεπτεμβρίου 1844 ο Muller ανάγγειλε στον Emanuel von
Fellenberg τη γέννηση του γιου του και περιγράφει την κρίσιμη κατάσταση: "Μετά
την περσινή επανάσταση χαλαρώνουν σιγά σιγά οι δεσμοί της τάξης και της
πειθαρχίας απέναντι στους νόμους. Φταίνε η ταλαντευόμενη κατάσταση και η
ανικανότητα της κυβέρνησης. Ο πολιτικός μας ορίζοντας είναι πολύ σκοτεινός και
απειλητικός. Τους τελευταίους πέντε μήνες επί υπουργού Μαυροκορδάτου,
σχηματίστηκαν κόμματα, τα οποία φοβήθηκαν την αναρχία και λαγοκοιμήθηκαν κατά
την εθνοσυνέλευση. Το μόνο αντικείμενο των διαπραγματεύσεών του ήταν να κερδίσει
με κάθε τρόπο (καλό ή κακό) την πλειοψηφία του κοινοβουλίου. Τώρα μπήκε ένα
ανάμικτο υπουργείο με τους Κωλέττη και Μεταξά, περιβαλλόμενοι από Παλικάρια
(κλέφτες) και Φιλορθόδοξους. Οι πρώτοι είναι όλοι αρχηγοί από τους πολέμους και
συνηθισμένοι στις λεηλασίες και στη ληστεία. Αυτοί με την αυθάδεια και την
υπεροψία τους θα κάνουν τους υπουργούς να φοβούνται και να υποχωρούν στις
απαιτήσεις τους, διαφορετικά τα Παλικάρια θα χρησιμοποιούν βία. Η θέση του
Υπουργείου είναι αληθινά δύσκολη. Αν δεν κλείσει καμία συμφωνία ή αν διαλυθεί,
τότε σίγουρα μπορούμε να περιμένουμε μια κατάσταση αναρχίας... Δυστυχώς ο
Βασιλιάς μας είναι ανίκανος να τα διοικεί όλα. Αν δεν πληρώσει την κακοκεφαλιά
του και την τύφλωσή του με τη ζωή του, όπως ο Louis XVI, θα χάσει το θρόνο του".

Λίγο μετά τη γέννηση του γιου της η Emma αρρώστησε βαριά γι' αυτό δεν μπορούσαν
να γυρίσουν στο Αχμέτ-Αγά. Οι μύλοι που ο Muller άρχισε να χτίζει στο Δράζι
(Δαφνούσσα), ένα χωριό πάνω από το Προκόπι, ο ένας για πριόνι και ο άλλος για
άλεσμα, προς το παρόν δεν ήταν δυνατό να τελειοποιηθούν. Γι' αυτά ο Muller
νοίκιασε ένα σπίτι στην Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα. Ένας άλλος λόγος ακόμα
ήταν να θεραπεύσει τη γυναίκα του. Εκείνη την εποχή η πολιτική κατάσταση
σταθεροποιήθηκε και πάλι.

Από ένα γράμμα της 19ης Νοεμβρίου 1844 προς τον Carlo Leutwein μαθαίνουμε ότι:
"...Η κατάσταση της χώρας καλυτερεύει μέρα με τη μέρα. Επειδή οι δύο κύριοι
Κωλέττης και Μεταξάς περπατάνε χέρι χέρι (αν και αναγκαστικά) μπορεί κανείς να
αναπνεύσει λίγο πιο ελεύθερα και να περιμένει να έρθουν καλύτερες μέρες στην
καημένη τη χώρα. Το εμπόριο δεν πάει καλά...".

Μόλις έγινε καλά η Emma ήρθε στις 10 Δεκεμβρίου γραπτό μήνυμα ότι πέθανε ο
πατέρας της, ο Emanuel von Fellenberg. Ο Charles και η Emma αποφάσισαν κατόπιν
να ταξιδέψουν στην Ελβετία. Πρώτα όμως ο Charles von Muller πήγε μόνος του στο
Αχμέτ-Αγά από το Δεκέμβριο ως τον Ιανουάριο και μια άλλη φορά από τον Απρίλιο ως
το Μάιο, για να τελειώσει εκεί τις πιο επείγουσες δουλειές του, πριν από την
αναχώρησή του στην Ελβετία. Αλλά εμποδίστηκε από την επίσκεψη στο Αχμέτ-Αγά του
βασιλικού ζεύγους Όθωνα και Αμαλίας.

Στις 22 Ιουνίου η οικογένεια Muller αναχώρησε τελικά για μια παρατεταμένη
επίσκεψη στην Ελβετία. Το ταξίδι αυτό δε βοήθησε μόνο στην πλήρη ανάρρωση της
Emma, αλλά και στην επίλυση των προβλημάτων που αφορούσαν τη διαχείριση του
Hofwyl μετά το θάνατο του Emanuel von Fellenberg.

Πριν από το ταξίδι στην Ελβετία το 1845 φαίνεται ότι είχε ανακαλύψει μεγάλα
κοιτάσματα μαγνησίτη στο κτήμα του και ότι είχε στείλει δείγματα στην Αγγλία.
Στο γράμμα της 20ης Μαρτίου 1845 γράφει στον Leutwein: "Σε λίγο θα στείλω στο
Λονδίνο μεγαλύτερη ποσότητα από την τριπολιανή γη κατ' απαίτηση ενός μεγάλου
οίκου, για να κάνει πειράματα σε κάποιο βιομηχανικό κλάδο, τα οποία πρέπει να
μείνουν μυστικά. Αν πετύχουν μάλλον θα πρέπει το φθινόπωρο να γυρίσω εδώ για
μερικούς μήνες...".

Το επόμενο γράμμα που σώζεται είναι της 24ης Σεπτεμβρίου 1846. Εκείνο τον καιρό
ο Muller είχε γυρίσει στο Αχμέτ-Αγά χωρίς την οικογένειά του. Εκεί ήταν
απασχολημένος με την παραγωγή σιταριού και καλαμποκιού, με τον τρύγο και με τις
φυτείες μουριών. Επίσης ανακαίνισε τη στέγη και το εσωτερικό του σπιτιού του.
Στο γράμμα αυτό προς τον Leutwein μαθαίνουμε για πρώτη φορά λεπτομερέστατα για
μια εργασία, την οποία ο Muller έκανε πρώτος και που είχε μεγάλη σημασία για τη
βιομηχανική ανάπτυξη της Βόρειας Εύβοιας.

Η ανακάλυψη των κοιτασμάτων του μαγνησίτη στην Εύβοια εξασφάλισε στον ίδιο και
στον Noel μια επιπλέον εργασία. Όμως δεν ήταν και τόσο εύκολα τα πράγματα να την
ξεκινήσει κανείς. Στις 24 Σεπτεμβρίου 1846 έγραψε: "...Σ' αυτή (την παραγωγή
σιταριού) προστέθηκε και η εκμετάλλευση του μαγνησίτη μας η οποία, όπως όλα τα
πράγματα, μας κόστισε στην αρχή πολύ κόπο και μας προβλημάτισε. Έπρεπε να ανοίξω
τον δρόμο, να χτίσω μια γέφυρα, να ξεκαθαρίσω την αμοιβή με τους χωριάτες που θα
ήθελαν για τα φορτία και να αγοράσω επί τέλους τα βόδια. Τώρα έφτασα στο σημείο
να έχω όλα όλα οκτώ άμαξες, αλλά κάθε μέρα, όλο και παρουσιάζονται εμπόδια εδώ
και εκεί...".

Οι συνέπειες αυτής της καινούριας επιχείρησης φαίνονται καθαρά από ένα γράμμα
του Muller της 17ης Φεβρουαρίου 1848 προς τον Noel. Στο γράμμα αυτό γράφει: "Η
επιχείρησή μας με το λίθο άφησε εποχή στην Ελλάδα. Δύο εταιρίες άρχισαν
τελευταία να ψάχνουν για μαγνησίτη... η μία από αυτές είναι η Rothwell από τη
Σμύρνη... η οποία εκμεταλλεύεται το κτήμα του Βουδούρη στον κόλπο Κυμάσι έξω από
τις φλέβες και τους βράχους, κοντά στη θάλασσα. Αυτό είναι νομίζω, μια τέλεια
αποτυχία, γιατί εκεί υπάρχει πολύ λίγο υλικό και το σκάψιμο έχει πολλά έξοδα. Η
άλλη εταιρία θα εκμεταλλευτεί τους βράχους κοντά στον Αρχάγγελο που περιέχουν
μαγνησίτη. Εκεί υπάρχει πολύς λίθος, αλλά η μεταφορά του στην παραλία της
Λίμνης, πάνω από τα βουνά, θα είναι μια πολύ ακριβή επιχείρηση."

Με την ανακάλυψη και εκμετάλλευση του μαγνησίτη ο Charls von Muller έφτιαξε ένα
μικρό βιομηχανικό κλάδο. Δεν ήταν σημαντικός μόνο για την οικονομική κατάσταση
της Βόρειας Εύβοιας, αλλά για να δημιουργούνται και άλλες σχέσεις με την
Ελβετία. Το 1898 ο Γάλλος Emil Sequin ίδρυσε τα Euboolithwerke στη Ζυρίχη, τα
οποία κατασκεύαζαν με τη βοήθεια του μαγνησίτη το λεγόμενο τσιμέντο
"Sorel-Zement". Όπως φαίνεται από το όνομα της εταιρίας, που είναι σήμερα
εγκατεστημένη στο Olten, προμηθευόταν το μαγνησίτη από τη Βόρεια Εύβοια. Την
εποχή εκείνη άλλοι Ελβετοί ήσαν αρμόδιοι για την πώλησή του, μια οικογένεια
Steiger που δούλευε για την εταιρία στην περιοχή της Λίμνης.

Το 1847 οι δουλειές πήγαιναν εξαιρετικά καλά για τον Muller. Για τη μεταφορά του
μαγνησίτη διέθετε, εν τω μεταξύ, δέκα με δώδεκα μεγάλες άμαξες. Το ξύλο για τα
πλοία είχε τόσο μεγάλη ζήτηση που δεν προλάβαινε να προμηθεύει πια τις
απαιτούμενες ποσότητες. Γι' αυτό αποφάσισε μαζί με το μηχανικό Albrecht Ruoff
από το Burgdorf να χτίσει ένα δεύτερο πριονιστήριο, όπως γράφει στο φίλο και
γαμπρό του Carlo Leutwein στις 21 Απριλίου 1847. Αυτό δεν το πέτυχε ο Muller
λόγω της μεγάλης επιβάρυνσης που είχε από το εμπόριο του μαγνησίτη, και της
πολιτικής κατάστασης εκείνης της εποχής που κινδύνευε και πάλι να γίνει δύσκολη,
σε σχέση με την πανευρωπαϊκή κρίση.

Ο Κωλέττης πέθανε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1847. Οι ταραχές που προκλήθηκαν από
τις εκλογές και το θάνατο του Κωλέττη, δεν άφησαν ούτε την Εύβοια απείραχτη.
Αλλη μια φορά ο Κριεζώτης, επωφελήθηκε από την πολιτική κατάσταση, για να
εισβάλει με τις άτακτες ομάδες του στην Εύβοια. Διαβάζουμε στο γράμμα του
Muller: "...Ο στρατός κατέχει ακόμα το νησί μας. Φαίνεται ότι στα χωριά γύρω από
τη Χαλκίδα γίνεται χαμός... το Αχμέτ-Αγά δεν έπαθε τίποτα... μόνο ένας χωρικός
στο Δράζι έφαγε μια σπαθιά στο κεφάλι από τις ομάδες του Κριεζώτη... επίσης
τριάντα χωριάτες μου αναγκάσθηκαν να ακολουθήσουν με βία τον Κριεζώτη και τώρα
γίνονται ανακρίσεις γι' αυτό, όπως άλλωστε και για τους άλλους... με λίγα λόγια
είναι μια σκληρή εποχή για το νησί μας που κατά τα άλλα είναι τόσο ήσυχο...".

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1847 ακολουθεί μια καινούρια ξεκάθαρη εκτίμηση της
κατάστασης: "Μία ή δύο μέρες μετά από το τελευταίο γράμμα μου, ο Κωλέττης πέθανε
πραγματικά, αφού ο Βασιλιάς τον διόρισε ενενηκοστό πέμπτο στρατηγό της Ελλάδας,
στο νεκρικό κρεβάτι και τον παραφόρτωσε και με άλλους τιμητικούς τίτλους.
Ενταφιάσθηκε με όλες τις απαιτούμενες τιμές. Έτσι λοιπόν υπάρχει στη χώρα ένας
παλιάνθρωπος λιγότερο. Μαζί του εξαφανίστηκε το αρχιφάντασμα που ήξερε να
δαμάζει όλους τους άλλους παλιανθρώπους με τους οποίους γέμισε τις υπηρεσίες και
περιέβαλαν τη βασιλεία. Γι' αυτό βρισκόμαστε σε μια ολέθρια περίοδο. Ο Βασιλιάς
έκανε πρωθυπουργό τον υπουργό των στρατιωτικών Τζαβέλα, μάλλον για να αποφύγει
τις εκλογές ενός καινούριου κοινοβουλίου. Ο Τζαβέλας είναι ένας πολύ αδύνατος
και αγράμματος άνθρωπος που μόλις ξέρει να διαβάζει και να γράφει. Είναι
ανίκανος να συγκρατήσει τις μηχανορραφίες των κομμάτων. Η Αυτού Μεγαλειότης ο
Βασιλιάς θα κυβερνήσει ο ίδιος και έτσι θα πέσει σιγά σιγά στα χέρια των Ναπαίων
ή των κομμάτων που τείνουν προς τη Ρωσία... Λένε ότι υπάρχουν αρκετά λεφτά για
τους επόμενους έξι μήνες, επειδή τώρα πληρώθηκε η δεκάτη... Αλλωστε έρχεται ο
χειμώνας και τέτοια εποχή οι Έλληνες ήρωες δεν κάνουν εκστρατείες εναντίον
κανενός. Δεν μπορεί κανείς να κατασκηνώνει έξω και δεν βρίσκει κανείς τρόφιμα
στους βοσκούς, σε περίπτωση που κάποιος θέλει να τραπεί σε φυγή, γιατί οι βοσκοί
βρίσκονται με τα κοπάδια τους στα χειμαδιά. Οι χωριάτες παντού ασχολούνται με τα
χωράφια τους και δεν θα ακολουθήσουν πολιτικές εκστρατείες... Τον Κριεζώτη...
δεν τον φοβάμαι ιδιαίτερα. Αν και μας φοβερίζει άλλη μια φορά με μια επίθεση στο
νησί μας, μάλλον δε θα τολμήσει να το κάνει. Η απώλεια του αριστερού του χεριού
και ένα τραύμα στην κοιλιά του έχουν ξεθυμάνει τη φιλοδοξία του. Η βραχώδης
παραλία μας δεν προσφέρεται τον χειμώνα για να πλευρίσουν τα πλοία στην
προκυμαία ή ακόμα και για να αποπλεύσουν...".

Λίγο καιρό μετά ο Muller διέκοψε τις θερινές διακοπές του στον Πειραιά και πήγε
στο Αχμέτ-Αγά, για να ασχοληθεί με τις δουλειές του. Σε γράμμα του της 17ης
Φεβρουαρίου 1848 προς τον Eduard Noel που βρισκόταν εκείνο τον καιρό μάλλον στην
Αγγλία, έγραψε έναν λεπτομερή κατάλογο των εργασιών του και των εξόδων του. Για
να ξεκουραστεί λίγο είχε την ιδέα να προσλάβει τον εξάδελφό του στη διαχείρισή
του στο Αχμέτ-Αγά. Το όνομά του δεν αναφέρεται πουθενά. Προκύπτει όμως από τα
γράμματα της 21ης Απριλίου 1847 και 27ης Οκτωβρίου 1848 προς τον Carlo Leutwein
ότι πρόκειται για τον Karl von Wild που εκείνη την εποχή είχε ήδη δουλέψει στο
Αχμέτ-Αγά και έκανε αργότερα πάλι την εμφάνισή του και σαν υπεύθυνος του
κτήματος και σαν γαμπρός του Leutwein.

Η άσχημη οικονομική κατάσταση των σχολείων στο Hofwyl, στα οποία συμμετείχε και
ο Charles von Muller από την κληρονομιά της γυναίκας του, τον έκανε να σκεφθεί
την επιστροφή του στην Ελβετία. Κατάφερε όμως να καθυστερήσει το γυρισμό του
λίγο ακόμα, επειδή τον Οκτώβριο του 1848, μετά τις θερινές διακοπές του στον
Πειραιά, πήγε στο Αχμέτ-Αγά. Το τελευταίο γράμμα προς τον Carlo Leutwein
χρονολογείται από την 25η Ιανουαρίου 1849. Εκεί ο Muller μιλάει συγκεκριμένα για
την επικείμενη επιστροφή του. Μετά κόβεται η αλληλογραφία από την Ελλάδα και
μαθαίνουμε μόνο σποραδικά από άλλες πηγές, ότι ο Muller από εκείνη τη στιγμή
βρέθηκε στην Ελβετία για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Το 1855 άνοιξε, μαζί με
τον αδελφό του Eduard, ξανά το σχολείο στο Hofwyl που έμενε κλειστό από το 1848.


Το 1861 ως το 1864 ξαναβρίσκουμε το Muller στο Αχμέτ-Αγά. Το 1867 οι δύο φίλοι
Charles von Muller και Edward Noel αποτραβήχτηκαν από τη διοίκηση του κτήματος
και την ανέθεσαν στους γιους τους Edgar και Frank von Muller και στον Francis
Noel, αντίστοιχα. Δύο χρόνια αργότερα ο Charles von Muller έγινε μοναδικός
κάτοχος του κτήματος Hofwyl. Φαίνεται όμως ότι οι γιοι του Muller έχασαν το
ενδιαφέρον τους για το κτήμα στο Αχμέτ-Αγά, γιατί το 1870 πούλησαν τα μερίδιά
τους στον Francis Noel. Αυτός, για να ξεπληρώσει το χρέος του στους Muller,
αναγκάστηκε να πουλήσει τα ορυχεία του μαγνησίτη. Το κτήμα το διεύθυνε ο Francis
Noel, μετά το θάνατο του οποίου, το 1919 έγινε ιδιοκτησία της κόρης του Irene
Noel-Baker, μητέρας του τωρινού ιδιοκτήτη.


ΠΗΓΗ: servitoros.gr

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Δύο σπηλιές της Β. Εύβοιας στον αντίστοιχο κατάλογο της Ελλάδας




Σπηλιά Σύλλα, Αιδηψός, νομαρχιακό διαμέρισμα Εύβοιας

Σπηλιά Πασογούρνι - κοντά στη Λιχάδα, νομαρχιακό διαμέρισμα Εύβοιας

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Authentic Greek Mousaka (by Jamie Oliver)


Main ingredients
- 1 kg aubergines
- 1 teacup olive oil
- 1 large onion, finely sliced
- 450 gr. minced beef (u could also try mixed, half beef and half pork mince)
- 1 glass red wine
- 350 gr. fresh tornatoes, 1400 gr. tomatoes, drained of some of their juice and chopped
- teaspoon ground cinnamon
- teaspoon ground allspice
- salt and black pepper
- 1 teaspoon oregano
- 25 gr. grated parmesan, in greece we use "kefalotiri"
- some chopped parsley

Bechamel Sauce
- 80 gr. butter
- 80 gr. flour
- 600 ml warm milk
- salt and pepper
- 30 gr. grated Parmesan or greek kefalotiri
- 2 egg yolks

For the topping
- some grated cheese
- 4 tablespoons toasted breadcrumbs


Ok, it seems like there are millions of greek mousaka receipies out there. Well, this is the most widespread one in Greece.
80% of greek households make this one. This is how my mom in Athens makes it and how my grandmother in Edipsos, a village on the Evia island used to do it.
You will also need a roasting pan, at least 25x25 cm to oven bake the Mousaka.

1. Prepare the aubergines
Top and tail the aubergines, without peeling them. Rinse them, cut them lengthways in 75-mm thick slices and immerse them in salted water, for 30 minutes. Take them out, squeeze gently, rinse, then squeeze them again. Drain them in a colander and pat dry. Fry them in hot vegetable oil until they become pale golden on both sides; you can either deep-fry them, which is easier but they absorb a lot of oil, or shallow-fry them. In either case, drain them on absorbent paper on a flat platter before serving, so that most of their oil will dribble away. (Last step is quite helpful!)

2. It's basically a bolognese sauce...
Sautee the sliced onion in 2 tablespoons vegetable oil, until it looks glistening. Add the meat and sautee together, stirring, until all the lumps are broken down and the meat starts to change colour. Pour in the wine, add tomatoes, sliced finely, the spices, salt and pepper and the oregano. Cover and cook for 20 minutes, stirring from time to time in case it sticks. Then mix in the grated cheese and parsley.

3. The tricky part! Bechamel Sauce
Melt the butter and, away from the heat, gradually add the flour and stir to amalgamate. Return to the heat and gradually add the milk and seasoning, stirring continuously. Simmer for 9-10 minutes, stirring, until it has thickened considerably. Withdraw the pan from the heat, let it stand briefly, then add the cheese and the egg yolks. Stir and stir some more, until it looks thick. Do not let the sauce boil after this.

4. Almost there.
To assemble, cover the base of the roasting dish with half of the fried aubergines, then spread half of the meat mixture evenly on top of them and cover neatly with the remaining aubergines. Spread the remaining meat and sauce evenly over the top and cover neatly with the bechamel sauce. Sprinkle the grated cheese all over the top, and the breadcrumbs. The other 20% of Greek moms may use a layer of thinly sliced round potatoes which have been fried first. Bake in a pre-heated oven, gas no.4 around 180 grades C, for 1 hour, until the bechamel gets a golden crust. Let it stand for a few minutes before serving, in order to be able to cut it more easily (really hot mousaka is a pain to cut. trust me!). Cut into square pieces and serve it.

Easy!

ΠΗΓΗ: jamieoliver.com/bloggers

Όχι άλλα Λουτρά στην Αιδηψό!




Η σελίδα του Facebook με τίτλο "Όχι άλλα Λουτρά στην Αιδηψό"!

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Αιδηψός, αντί Τήνου


Είπε να πάει ο Εβραίος στο παζάρι κι ήταν μέρα Σάββατο.
Η θυμοσοφία πάει γάντι με αυτό που συνέβη στον Γιάννη Μπουτάρη.
Κίνησε από Θεσσαλονίκη, με ενδιάμεσο σταθμό την Αθήνα, να πάει Τήνο, στους φίλους του Δανάη Χατζόγλου και Απόστολο Σοφιαλίδη, για να ξεφύγει από τη δημοσιότητα και τα προβλήματα έως τη Δευτέρα.
Στην Αθήνα είπε να δει την Αννα Διαμαντοπούλου, μετά τον Γιάννη Ραγκούση, απ' όπου πληροφορήθηκε ότι την επομένη ήταν προγραμματισμένη συνάντηση του πρωθυπουργού με τους αιρετούς που στηρίχθηκαν από το ΠΑΣΟΚ. Η αναχώρηση μετατέθηκε για την επομένη, για να είναι παρών στην εκδήλωση. Την επομένη, όμως, υπήρχε απαγορευτικό για Τήνο. Και τότε αποφάσισε την αλλαγή προορισμού και βρέθηκε στην Αιδηψό.
Την ξεκούραση την ήθελε όσο τίποτε άλλο και θα την εξασφάλιζε ακόμη κι αν έμενε σ' ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, είπε.

Λας

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία - 25/11/2010

Οι Πηγές


"Spa σημαίνει Υγεία μέσα από το Νερό και η Αιδηψός το γνωρίζει αυτό πάνω από 3000 χρόνια"
Με την αυγή του 21ου αιώνα άρχισε και η άνθιση των SPA και η GEOTHERMICA ανέλαβε να γράψει τη συνέχεια της ιστορίας του ιαματικού νερού της Αιδηψού. Η φύση κρατούσε πολύ σφιχτά το μυστικό της. Πολύχρονες έρευνες, δοκιμές και έλεγχοι απαιτήθηκαν για να αιχμαλωτιστούνόλα τα ευεργετικά συστατικά του ιαματικού νερού.
Σήμερα, σε υπερσύγχρονα εργαστήρια και κάτω από τις πιο αυστηρές προδιαγραφές υγιεινής και ελέγχου ποιότητας, με συνεχή επίβλεψη ειδικώνεπιστημόνων, όλα αυτά τα συστατικά, απομονωμένα πλέον από τον υγρό διαλύτη τους, δημιουργούν μια πλήρη σειρά φυσικών προϊόντων που μεταφέρουν στο σπίτι σας το “Νερό της Αιδηψού”, προσφέροντάς σας σε εύχρηστες συσκευασίες όλα τα ευεργετικά συστατικά του.
Όλοι γνωρίζουμε τις θεραπευτικές ιδιότητες του ιαματικού νερού εδώ και χιλιάδες χρόνια. Την τελευταία περίοδο, χάρη στην εξέλιξη της κυτταρολογίας, το ιαματικό νερό έχει την αναγνώριση που του αξίζει.
Το 2003, οι βραβευμένοι με το Nobel Χημείας Peter Agre και Roderick Mackinnon, σε ανακάλυψή τους σχετικά με τη μεμβράνη του κυττάρου και ειδικότερα τη δομή και το μηχανισμό λειτουργίας των ενυδατικών και ιονικών καναλιών, βοηθούν στην αποκρυπτογράφηση της λειτουργίας του.
Ήδη από το 1950 γνώριζαν την δίοδο του νερού και των ηλεκτρολυτών μέσω της μεμβράνης των κυττάρων.
Έπρεπε να περάσουν παραπάνω από 50 χρόνια για να αποδειχθεί ότι η ίδια η φύση έχει δημιουργήσει “ειδικές διόδους” στη μεμβράνη του κυττάρου, τόσο για το νερό, όσο και για τους ηλεκτρολύτες.
Αυτές οι ανακαλύψεις είναι πολύ σημαντικές, επειδή ένας μεγάλος αριθμός παθήσεων προέρχεται από τις δυσλειτουργίες αυτών των καναλιών.
Για παράδειγμα, η αφυδάτωση, η ευαισθησία στη θερμότητα, η ανικανότητα να κρατιέται ισορροπία των υγρών μέσα στον οργανισμό, είναι ελεγχόμενη από ενυδατικά κανάλια (aquaporin). Επίσης, η δυσλειτουργία των ιονικών καταλυτών προκαλεί βλάβες στο νευρικό και μυοσκελετικό σύστημα.
Γι' αυτό το λόγο, το ιαματικό νερό βοηθά τον ανθρώπινο οργανισμό, τροφοδοτώντας τα ενυδατικά και ιονικά κανάλια, διασφαλίζοντας μια σωστή λειτουργία.
Για τις φυσιολογικές λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος, ο οργανισμός έχει ανάγκη από 20 ιχνοστοιχεία που είναι απαραίτητα για τη ζωή και τη λειτουργία των οργάνων.
Η μεταβολική αντίδραση του κυττάρου δεν μπορεί να προκύψει χωρίς την παρουσία των ιχνοστοιχείων τα οποία υπάρχουν στα κύτταρα, στους ιστούς, στα ένζυμα και σε όλες τις οργανικές δομές που συνθέτουν τη ζωή.
Επειδή ο οργανισμός δεν μπορεί να συνθέσει ιχνοστοιχεία, αλλά αντιθέτως τα αποβάλλει, το ανθρώπινο σώμα εξασφαλίζει τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά από διάφορες οδούς. Μια οδό αποτελεί και η θεραπεία με τα ιαματικά λουτρά.
Τα ιαματικά λουτρά της Αιδηψού, από τα πιο ονομαστά στην Ευρώπη, αναβλύζουν εδώ και αιώνες και οι ευεργετικές τους ιδιότητες μας προτρέπουν να επανακτήσουμε την επαφή μας με τη φύση και έτσι να εξασφαλίσουμε την ψυχική και σωματική μας ευεξία.
Το ιαματικό νερό των Λουτρών της Αιδηψού, με τις ιδιότητές του, τη χημική του σύσταση και την θερμαντική του δράση, επιδρά αποτελεσματικά στην επιδερμίδα και κατ' επέκταση σε όλο τον οργανισμό.
Το δέρμα, πλούσιο σε αιμάτωση και σε νευρικές απολήξεις, δέχεται το χημικό συνδυασμό και τη θερμότητα του ιαματικού νερού στο επίπεδο των ιστών, συμβάλλοντας έτσι στην ευεξία του οργανισμού.
Συμπερασματικά, τα ιαματικά λουτρά της Αιδηψού έχουν θαυματουργή δράση σε πάρα πολλές ασθένειες όπως αρθρίτιδα, ρευματικές παθήσεις, μυϊκούς πόνους, δερματικές παθήσεις κ.ά.
Επίσης, η δύναμη του ιαματικού νερού της Αιδηψού επιφέρει ευεργετικές συνέπειες στην αποτοξίνωση του οργανισμού, στην κυκλοφορία του αίματος, καταπραϋνει την ευαίσθητη επιδερμίδα, επιταχύνει την επούλωση και καταπολεμά τη γήρανση του δέρματος.
Γι' αυτό η GEOTHERMICA δημιούργησε μια νέα σειρά προϊόντων που δίνουν τη δυνατότητα σε όλους μας, όπου και να βρισκόμαστε, να απολαμβάνουμε τις θεραπευτικές ιδιότητες του ιαματικού νερού της Αιδηψού.

ΠΗΓΗ: edipsosspa.com

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, κ.κ. Ιερώνυμος και η Εύβοια


Ο Ιερώνυμος Β’ (κοσμικό όνομα Ιωάννης Λιάπης) είναι ο 20ος Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος από της ανακηρύξεως του Αυτοκεφάλου της με τον τίτλο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Είναι Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας, του ανώτατου θεσμικού οργάνου διοίκησης της Εκκλησίας της Ελλάδος, καθώς και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου.
Εξελέγη Αρχιεπίσκοπος την 7η Φεβρουαρίου 2008, σύμφωνα με τις διατάξεις του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος από Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας, θέση στην οποία είχε υπηρετήσει από το 1981. Ως Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας είχε διακριθεί για τις περιβαλλοντικές και φιλανθρωπικές του δραστηριότητες συνάμα με την πρόνοιά του για τη βοήθεια τοξικομανών, υπερηλίκων και νέων. Για μακρό χρονικό διάστημα υπήρξε στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ αρχικά ως Γραμματέας και Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου, ενώ η συνεργασία τους συνεχίστηκε και το διάστημα της διακονίας του στην Ι. Μητρόπολη Λιβαδειάς. Το 1998 ήταν ένας εκ των υποψηφίων της αρχιεπισκοπικής εκλογής αλλά ηττήθηκε από τον από Δημητριάδος Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο κατά την τρίτη ψηφοφορία. Την δεκαετία της αρχιεπισκοπείας Χριστοδούλου βρέθηκε αρκετές φορές σε αντιπαράθεση μαζί του ειδικότερα για τα θέματα των σχέσεων με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τις λαοσυνάξεις, που πραγματοποιήθηκαν εναντίον της παύσης της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες.
Ως αρχαιολόγος και θεολόγος δημοσίευσε επιστημονικές μελέτες και άρθρα. Έχει υπάρξει συνεργάτης της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας ενώ έχει βραβευθεί για το έργο του «Μεσαιωνικά Μνημεία της Εύβοιας» από την Ακαδημία Αθηνών.
Βιογραφικό
Ο Ιωάννης Λιάπης γεννήθηκε στις 10 Μαρτίου 1938 στα Οινόφυτα Βοιωτίας και ήταν το πρώτο από τα δύο παιδιά του Τάσου και της Δήμητρας Λιάπη. Οι γονείς του ασχολούνταν με αγροτικές και ποιμενικές εργασίες. Ο Ιωάννης εντάχθηκε από νωρίς στα ακμάζοντα την εποχή εκείνη κατηχητικά σχολεία, όπου γνώρισε τον πνευματικό του καθοδηγητή, τον τότε Αρχιμανδρίτη και μετέπειτα Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας, Νικόδημο Γραικό. Μαθήτευσε και στο 2Ο Γυμνάσιο Χαλκίδας, από όπου αποφοίτησε το 1956.
Μετά το πέρας των εγκύκλιων σπουδών του εισήλθε στο Τμήμα Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια στη Θεολογική Σχολή. Διετέλεσε πρώτος σε πανελλαδική κλίμακα υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.) στις βυζαντινές σπουδές, τις οποίες πραγματοποίησε στα Πανεπιστήμια του Γκρατς (Αυστρία) και του Μονάχου (Δυτ. Γερμανία), ενώ φοίτησε και στο Ostkirchliches Institut, Ινστιτούτο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας που εδρεύει στο Ρέγκενσμπουργκ της Γερμανίας. Εργάσθηκε ως πανεπιστημιακός βοηθός στην Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία δίπλα στον Αναστάσιο Ορλάνδο και ως φιλόλογος στη Λεόντειο Σχολή της Νέας Σμύρνης, στο 9ο Νυκτερινό Γυμνάσιο Αθηνών, καθώς και στο Γυμνάσιο της Αυλώνας.
Εγκαταλείποντας την ακαδημαϊκή του καριέρα εντάχθηκε στον ορθόδοξο κλήρο. Τον πρώτο βαθμό της ιεροσύνης έλαβε την 3η Δεκεμβρίου 1967, χειροτονούμενος Διάκονος από τον Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας Νικόδημο στη Θήβα και λαμβάνοντας το όνομα Ιερώνυμος προς τιμήν του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου Α'. Στις 10 του ίδιου μήνα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στη πόλη της Λιβαδειάς λαμβάνοντας το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Από της χειροτονίας του έως και το 1978 υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας και διετέλεσε Ηγούμενος των Ιερών Μονών Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σαγματά (1971-1977) και Οσίου Λουκά Βοιωτίας(1977-1981). Το διάστημα των ετών 1978 - 1981 υπήρξε Γραμματέας και κατόπιν Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Το 1981, έπειτα από την παραίτηση του Μητροπολίτη Νικόδημου, εξελέγη παμψηφεί Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας. Η εις επίσκοπον χειροτονία του πραγματοποιήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1981 στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ. Ως Μητροπολίτης συμμετείχε στις Συνοδικές Επιτροπές Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως, Εκκλησιαστικής Περιουσίας, Σχέσεων Εκκλησίας-Πολιτείας, Υποτροφιών και εργάστηκε ως Αντιπρόεδρος του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος. Υπήρξε μέλος μεικτών επιτροπών Πολιτείας και Εκκλησίας για την μελέτη θεμάτων για την μοναστηριακή περιουσία (1986-1998) και την εκκλησιαστική εκπαίδευση (1986-1998) και Πρόεδρος της επιτροπής Διαλόγου Κοινωνίας-Εκκλησίας (2005-2007).
Κατά τη διάρκεια της διακονίας του στη Μητρόπολη Λιβαδειάς αναπαλαιώθηκαν και επανδρώθηκαν έξι ανδρώες Ιερές Μονές και δεκαεπτά γυναικείες. Ανάμεσα στις Μονές αυτές συγκαταλέγονται οι ιστορικές Μονές του Οσίου Λουκά, Σαγματά, Οσίου Σεραφείμ, Μακαριωτίσσης, Ευαγγελιστρίας και Ιερουσαλήμ.
Στο κοινωνικό του έργο ξεχωρίζουν η δημιουργία οικοτροφείων, ορφανοτροφείου με μορφή ανάδοχης οικογένειας (Θήβα), Στεγών Ηλικιωμένων (Θήβα, Λιβαδειά), Κέντρου Επανένταξης Ψυχικώς Πασχόντων (Λιβαδειά), Εκπαιδευτηρίου Δημιουργικής Απασχόλησης Παίδων με Ειδικές Ανάγκες σε συνεργασία με άλλους φορείς του Νομού (Λιβαδειά), του Κέντρου Πρόληψης για τα ναρκωτικά (Λιβαδειά), Συσσιτίων Απόρων συμπεριλαμβανομένων και οικονομικών μεταναστών (Θήβα), Συμβουλευτικών Σταθμών (Θήβα), Κέντρου Ιστορικών και Αρχαιολογικών Ερευνών (Ζάλτσα - Ιερά Μονή Λυκούρεση).
Στην Μητρόπολή Λιβαδειάς φρόντισε για τη δημιουργία και λειτουργία ενοριακών πνευματικών κέντρων και κέντρων νεότητας στις περισσότερες ενορίες, καθώς και προτύπων κατασκηνωτικών εγκαταστάσεων στον Παρνασσό. Με πρωτοβουλία του ιδρύθηκε και λειτουργεί το Κέντρο Ερευνών της Ιστορίας και του Πολιτισμού της Βοιωτίας, το οποίο συνεργάζεται με τα Πανεπιστήμια Durham και Cambridge. Πρωτοστάτησε για την δημιουργία του Κέντρου Ευαισθητοποιήσεως Πληθυσμού σε θέματα περιβάλλοντος και οικονομικών μεταναστών, το οποίο λειτουργεί στα Οινόφυτα.
Για την συμβολή του στο φιλανθρωπικό έργο της Μητροπόλεως Λιβαδειάς, που σχετίζεται με την υγεία, τιμήθηκε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κραϊόβας στη Ρουμανία με την απονομή του τίτλου του επιτίμου Διδάκτορα. Επίσης είναι Πρόεδρος της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας (ΕΛΙΚΑΡ).
Την 7η Φεβρουαρίου 2008 εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος και ενθρονίστηκε στις 16 Φεβρουαρίου.
Συγγραφικό έργο
• Μεσαιωνικά Μνημεία της Ευβοίας, 1971
• Οι εγκαταστάσεις των Χιλιαστών στην Βοιωτία ή Πώς ξεπουλιέται η Ελλάδα, 1992
• Χριστιανική Βοιωτία, Α' Τόμος, 2005

(πηγές: Βικιπαίδεια, Κεντρική Εκκλησία Ελλάδος)

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Follow in Hercules' Footsteps and Visit Aedipsos on Evia


Aedipsos on the Greek island of Evia has attracted few tourists from other countries. It is renowned for the healing powers of its hot springs.
Aedipsos or Edipsos,in the north of the Greek island of Evia is renowned for the healing powers of its hot springs. Many Greeks are recommended to go there by their doctors, and in summer the spa town is full of people who want to take the waters. Because it is so popular there are many hotels guest houses and rooms for tourists to stay. As well as accommodation, there are plenty of places to eat and drink in the little town. The patisserie close to the bus station is not to be missed if you have a sweet tooth.

Evia is the second largest Greek island (the biggest being Crete) and it is believed that it was once part of the mainland. It was probably severed from it by an earthquake, as there is a fault line close to it.

The Legend of Hercules
It is said that Aedipsos was where Hercules rested in between his labours. He would go to one of the caves where the hot waters flow and gather his strength in preparation for his next Herculean task. He might even have found the cove where the hot water flows into the sea, and bathed there.

The Romans Loved Aedipsos Too
In Roman times many illustrious figures visited the spa to enjoy the waters and the entertainment in the theatre. Marcus Aurelius was a visitor as was the Roman general Scylla, who left his mark on the town. There are many marble plaques commemorating him and the luxury hotel, the Thermae Scylla is called after him, as were the springs which the hotel is built over. (The name means Scylla’s hot baths or springs.) Even the Roman Emperor Hadrian visited to enjoy the delights of Aedipsos. There is also a statue of the renowned Roman beauty, Julia Domna.


Other Things to Do in Aedipsos
There are several beaches to relax on; one with a stream of hot waster flowing into it is close to the Thermae Scylla Hotel. The rocks have become an orange-yellow colour, stained by the sulpherous water. Others can be found if you walk to the other side of the town along the promenade. On the way, take a moment to look at the tall older buildings which are built over hot springs and have their own baths in their basements.

In summer there is an annual cultural festival with plays, concerts and dances performed by national and international groups. There is always some form of entertainment and this is announced from a little van which advertises performances daily.


Ancient Sites near Aedipsos
Evia is steeped in legends and myths. Limni the ancient site of Elimnion was where the marriage of Zeus and Hera took place according to mythology. Istea is where Hera’s sacred bulls grazed, and there are the remains of a Temple of Artemis on the cape close to Aedipsos. Artemis, the goddess of hunting took pleasure in hunting in the area, it is said.


How to Get to Aedipsos
From Athens you can get a bus to Aedipsos from the Liosion St. bus station. If you are driving then you take the National Road from Athens to Lamia, and follow directions to Arkitsa (approximately 150 kilometres from Athens), from where you take a ferry to Aedipsos. This takes forty minutes. From the ferry you will see the steam rising from the hot springs, looking like smoke plumes from a fire. The locals say it’s the rubbish burning. Don’t believe them! You might also be lucky enough to see dolphins.

The other route if you are driving is to take the same National Road, but to follow directions for Halkidi. This will take you over an iron bridge which connects Evia to the mainland. However the roads on the island to Aedipsos can be treacherous if you don’ know them.

If you visit Aedipsos, you will not only be following in Hercules and Roman footsteps; other famous visitors from the more recent past were Edward and Mrs. Simpson, Winston Churchill, Greta Garbo, Maria Callas, Onasis, and many others. It’s a small jewel in the Greek islands and not yet spoiled by mass tourism.

Further Information

•Evia information from the web site euboea.de
•The Greek National Tourist Organization’s website ellada.com
•Other web sites:-travelinfo.gr/evia and edipsos.net


ΠΗΓΗ: suite101.com

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

Spas in Ottoman Greece


Evangelia A. Varella

Based on ancient travelers’ chronicles and architectural remnants,
as well as on manuals of a remote academic past, the following paragraphs are tracing the outlines of the spas, which flourished in nowadays
Greece during the Ottoman period, e.g. up to sometime between
the early 19th century and the 1920’s. From the mountains of Thrace,
Macedonia and Epirus to the plains of Thessaly and Central Greece,
from the Peloponnesian seaside resorts to the hot springs of the Aegean islands, outstanding examples of a rich tradition are carefully investigated as to the services and comfort offered to the patients.
The systematic construction of public baths proved to be one of the most durable inheritances of the Greco-Roman world to the Islamic, prone to adopt any institution supporting the meticulous purification rituals ordered by the Koran. Warm, sometimes sparkling or slightly sour, often bearing a characteristic sulphuric smell or a hardly discernable color, most mineral waters are displaying their unusual constitution even at macroscopic level. However, the scientific tools of the period are not capable to explain the pronounced peculiarity of certain sources by the presence of compounds since ever used in the pharmaceutical praxis. Hence the beneficent activity remains a fact simply approved by experience, and correlated with the general hygienic function of baths, or is often ascribed to godly intervention.
Sometimes, as in northern Greek Aghia Paraskevi, the presence of dark red iron oxides points to a place of martyrdom; at other moments the sulphuric stink is attributed to the incidence of a delinquent: most significant among them the high priest Caiapha, Jesus’ illegal judge, who tried in vain to find relief in the homonymous Peloponnesian baths, and spoiled them for ever with the odour of sin.
Hardly less metaphysical is an Islamic anecdote about bath facilities in the sacred Macedonian site of Yanitsa. Around 1660 the great Ottoman voyager Evliya Ηelembi [1] will consider the high temperature of the water as a heavenly gift to the pious owner sheikh Ilahi, and speak of seven immortal flames, which disappear when impious eyes look at them. Although usually less articulated, the approach is steadActa- Congressus Historiae Pharmaciae 2001 ily nurturing the ambiguity, swinging between theological interpretations and physiological facts. Only at the end of the 18th century the chemical analysis of about eight hundred known springs will elucidate the causes, define the possibilities, proceed to imitations.
In spite of all theoretical doubts and practical inconveniences, well known antique or medieval spas keep on greeting the patients.
Near Thessaloniki, Byzantine Langadas is disposing in the 17th century of a very well equipped spring with vivifying warm water, producing a moody marsh when poured out of the pool; those suffering from hydropicy, leper or syphilis enter the pool and are fully healed if they stay into the water for half an hour; when cherry trees blossom, upper class citizens from Thessaloniki arrive equipped with tents and provisions to take baths, finding recreation for one or two weeks, or even a whole month. This is not the only choice. Referring obviously to Thermi with the attractive Ottoman pool, the watchful Russian pilgrim Vassilij Barskij [2] will mention around 1725 three mineral springs used by the population of the city. The concurrence obliges Langadas to invest: thus at the end of 1806 decent lodges surround a marble pool amphitheatrically led. Later on, the army of the Orient will discover adjacent Souroti, since 1916 a provider of excellent drinking mineral water. Further east, in late Ottoman Eleutheres the progressive tenant Z. Zachos is endowing the community with excellent bath equipment and six hotels; the steamer needs just two hours to Kavalla. Venerated in Roman times, Traianoupolis at the river Evros is disposing of a magnificent vaulted construction of 1375/80, probably credited to ghazi Evrenos, a famous warrior of the conquest years, while after almost four centuries Thessalian Smocovo will be connected with another leading personality. Indeed, the barracks built 1662 by local monks will be enlarged to welcome Ali pasha of Ioannina, and fall in ruins after his extermination. Slightly to the north, Tsayesi at the river Pinios gains in the last decades of the 19th century an outstanding economic importance, as it is exporting many thousand bottles of mineral water to Greece, Turkey and Egypt.
Easy to reach Ypati is preferred by the notables of Central Greece: the health resort will be thoroughly renovated when assigned to Greece, together with Edipsos, an elegant spa having once welcomed emperors, but utterly destroyed at 1814. In the Peloponnesian coast isolated Methana is saving Medieval Latin memories and keeps being en vogue, along with cosmopolitan Loutraki and picturesque Kyllene, both bearing perfect pools for all social classes, good service, shopping, coffee houses and theaters.
The fame of Melos is vivid for centuries in the Aegean sea of de Mirone, Thomson, Ferriθres Sauveboeuf, or Sonnini [3]. In fact, the mineral wealth of the island gives birth to naturally sheltered hot sources, excellent against rheumatic affections and venereal diseases.
In the same part of the Cyclades, the Byzantine baths of Kythnos are mentioned by Boschini around 1650, and by Tournefort [4] in the beginnings of the 18th century: they shall be renovated in 1782 by the Constantinopolitan notable Nicholas Mavroyenis. In later times, exemplary equipped complexes are built on Lesbos, once a resort for the aristocracy of the Asia Minor coast, and on Nissyros in the Dodecanese.
The municipal sources of the latter will be subsidized 1884 by Greek immigrants in the USA, while the local physician P. Pantelides will inaugurate around 1895 a luxurious private health establishment.
In the framework of a multicultural world lasting for roughly five centuries, medieval medicine and occidental updating were reconciled in a complex interaction of scientific knowledge and social acceptance.
Open to both traditional approaches and a rationally documented curative quality, the spas of Ottoman Greece are interesting interpretations of a therapeutic reality that succeeds in combining the venerated Hippocratic heritage and the newest research results, while at the same time pioneering in the field of high class specialized tourism.
References
[1] Evliya Ηelembi, Sehayatnβme, Istanbul 1927
[2] Vassilij Barskij, A Pilgrimage …, Kiev 1725
[3] M. de Mirone, Nouveau Voyage … des Echelles du Levant, Lisbonne 1702
- Ch. Thomson, Travels Containing Observations on … Turkey, Reading 1752
- M. de Ferriθres Sauveboef, Mιmoires Historiques, Politiques et Gιographiques des
Voyages faits en Turquie …, Paris 1790
- Ch.N.S. Sonnini de Manoncourt, Voyage en Grθce et en Turquie, Paris 1801
[4] M. Boschini, L’ Archipelago, Venice 1658
- M. Pitton de Tournefort, Relation d’un Voyage du Levant, Paris 1717

ΠΗΓΗ: cfs-cls.cz

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

ΠΑΛΙΕΣ ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΔΗΨΟ












(Δυστυχώς είναι πολύ μικρές σε μέγεθος)

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

The Big Band Theory-Use Somebody Cover LIVE@Loutra Aidipsou



THE BIG BAND THEORY . Drums:Apostolis Kerasiotis ,Vocals & second guitar :Antonis Chatzis, Bass:Johnny Giannoulis , Lead guitar & backing vocals : John Paragami


ΠΗΓΗ: youtube

The Big Band Theory-Whole Lotta Love Cover LIVE@Loutra Aidipsou



THE BIG BAND THEORY . Drums:Apostolis Kerasiotis ,Vocals & second guitar :Antonis Chatzis, Bass:Johnny Giannoulis , Lead guitar & backing vocals : John Paragami

ΠΗΓΗ: youtube

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Το ΛΙΜΑΝΙ της ΑΙΔΗΨΟΥ




ΠΗΓΗ: youtube.com

ΠΑΣΧΑ στου ΛΥΜΠΕΡΗ



Ολοι μαζεμένοι στου Λυμπέρη περίοδο Πάσχα , επίσης ο Λυμπέρης με την Αργυρώ, η θεία Γιούλια Λεπενιώτη, η κόρη της Ελένη και ο γαμπρος της ο Γιώργος ο ράφτης. Ο Χρήστος ο Εσκιτζής .. και άλλοι

ΠΗΓΗ: youtube.com