Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Η ΑΙΔΗΨΟΣ ΣΤΑ ΑΘΗΝΑΪΚΑ MEDIA


Στις 29/6/2005 δημοσιεύθηκε εκτενές
άρθρο για την Αιδηψό στην εφημερίδα
METROrama στις σελίδες: 17, 18, 19, 20, 21.

Στις 28/7/2005 δημοσιεύθηκε άρθρο
επίσης για την Αιδηψό στην εφημερίδα
ΜΙΣΟ-ΜΙΣΟ στις σελίδες: 24, 25

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΣΕ ΕΥΒΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ


ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΤΑ ΝΕΑ", 18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2008

"ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ" - ΛΙΜΝΗ ΕΥΒΟΙΑΣ


ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ", ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2008

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΠΑΣ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΛΛΑ ΑΙΔΗΨΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ", ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2008

ΑΝΕΞΕΡΕΥΝΗΤΟΙ ΒΥΘΟΙ ΤΗΣ Β. ΕΥΒΟΙΑΣ

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ", ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2008

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΗΛΙΑ


ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ", ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2008

ΕΓΓΡΑΦΟ

ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΛΟΥΤΡΩΝ ΑΙΔΗΨΟΥ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 1970 - ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΠΕΡΙΟΔΕΥΟΝΤΑ ΙΑΤΡΟ.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΙΔΗΨΙΩΝ - ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (επάνω) ΚΑΙ ΜΑΡΙΑ ( κάτω) ΓΚΕΛ... - ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

DIAMOND ICE

ΥΛΙΚΑ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ

ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΙ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ - ΕΠΙΠΛΑ

VODAFONE ΑΙΔΗΨΟΥ

ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ

ΕΥΡΩΕΠΕΝΔΥΣΗ

ΟΠΤΙΚΑ ΜΑΥΡΟΖΟΥΜΗΣ

ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ

EUROSPORT

ΚΑΤΑΔΥΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

ΙΑΣΠΙΣ

FORUM CAFE

COACH

KENTΡΟ ΙΠΠΑΣΙΑΣ - ΚΑΜΑΤΡΙΑΔΕΣ

ACS - ΑΙΔΗΨΟΥ

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Νίκος Τσιφόρος




O Νίκος Τσιφόρος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1911, από Έλληνες γονείς. Ο πατέρας του – Αιγύπτιος επιχειρηματίας – προήρχετο από παλιά ιστορική οικογένεια της Λίμνης, με ιδιόκτητη τη μητρόπολη “Αγία Άννα , Παναγιά”.

Διέμενε στην Αθήνα, έγινε διπλωματούχος της νομικής και “έξω από πολιτική” όπως ισχυριζόταν, βρέθηκε το 1937 φακελωμένος επί Μεταξά. Με μεγάλο θεατρικό, συγγραφικό και κινηματογραφικό έργο, χαρακτηρίζεται από χιούμορ, με ανελέητο σαρκασμό και ειρωνεία ενάντια στην αυταρχικότητα και στο δεσποτισμό .

Από την άλλη υπερασπιστής του “Λούμπεν” προλεταριάτου και αναδεικνύει από τα “παιδιά της πιάτσας” ότι το “περιθώριο” της εποχής έχει πολύ μεγαλύτερο πλούτο συναισθημάτων από τους νεόπλουτους μικροαστούς τους οποίους καταστηλιτεύει .

Συχνά επισκεπτόταν την Λίμνη όπου στο καφενείο του Γρίσπου έδινε σκακιστικές “μάχες” για την συνοχή .

Πέθανε κατά τη διάρκεια της χούντας το 1970 και από τον Οκτώβρη του 1995 τα οστά του μεταφέρθηκαν στο οικογενειακό του εκκλησάκι στη Λίμνη. Θεωρείται λησμονημένος και παραμελημένος νεοέλληνας λογοτέχνης, σε σχέση με την μεγάλη του προσφορά στα γράμματα του τόπου.

ΠΗΓΗ: www.servitoros.gr

Γιάννης Σκαρίμπας



Γεννήθηκε το 1893 στις 28 Σεπτεμβρίου, στην Αγία Ευθυμία Παρνασσίδος από τον Ευθύμιο Σκαρίμπα και την Ανδρομάχη Σκαρτσίλα. Το 1984 πεθαίνει σε ηλικία 91 χρόνων, στις 21 Ιανουαρίου, και κηδεύεται με δημοτική δαπάνη στην αγαπημένη του πόλη, τη Χαλκίδα, στο λόφο του Καράμπαμπα.

Χωρίς αμφιβολία ο Γιάννης Σκαρίμπας υπήρξε μια πολυδιάστατη φυσιογνωμία των Ελληνικών Γραμμάτων αφού ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του γραφτού λόγου (διήγημα, νουβέλα, ποίηση, μυθιστόρημα, ιστορικό δοκίμιο, θέατρο, Καραγκιόζη, σχολιογραφία κ.λ.π.)

Και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του συνόλου των κριτικών και των μελετητών του στη χώρα μας, σφράγισε με την παρουσία του την ελληνική ηθογραφία, για να συνεχίσει αργότερα σε άλλους χώρους που δεν είχαν καμιά σχέση με τον παραδοσιακό τρόπο γραφής.

Προικισμένος με μια υπερτροφική φαντασία και σπάνια λογοτεχνική ενόραση είχε τη δυνατότητα να κινείται με άνεση στους χώρους που προαναφέραμε χρησιμοποιώντας το δικό του τρόπο γραφής που τον καθιέρωσε από την πρώτη του παρουσία στα Ελληνικά Γράμματα.

Η πρώτη του εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στα 1929, περίοδο που η Λογοτεχνία μας περνούσε κρίση καθώς οι συγγραφείς εκείνου του καιρού (Καρκαβίτσας, Θεοτόκης, Χατζόπουλος κ.ά.) μέσα από το χώρο της ηθογραφίας, επαναλάμβαναν σχεδόν ο ένας τον άλλο, χωρίς να προσθέτουν τίποτα καινούριο, πράγμα που η κριτική είχε επισημάνει από την αρχή.

Τότε ο Σκαρίμπας με το διήγημα του «Καπετάν Σουρμελής ο Στουραϊτης» που παρέδωσε στην κρίση των μελών της Κριτικής Επιτροπής (μεγάλα ονόματα τότε στη Λογ/νία μας: Φώτης Κόντογλου, Λεων. Κουκούλας, Κωστής Μπαστιάς κ.ά.) του περιοδικού «Νεοελληνικά Γράμματα», απέσπασε ομόφωνα το πρώτο βραβείο του Διαγωνισμού για «το πρωτότυπο ύφος του, την εκρηκτική του γλώσσα και τις πλούσιες εικόνες του που μοιάζουν με λαϊκές ζωγραφιές».

Έτσι καθιερώθηκε από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση σαν συγγραφέας με δικό του προσωπικό ύφος, το περίφημο «α-λα-Σκαρίμπα» ύφος, όπως το αποκάλεσε τότε ο Κόντογλου αλλά και άλλοι μετέπειτα μελετητές του.

Μα ο Σκαρίμπας πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό με φαντασία αχαλίνωτη θα προχωρήσει τρία (3) χρόνια αργότερα (1932) στην έκδοση ενός καινούριου βιβλίου του («το θείο τραγί») και στα 1935 ενός άλλου βιβλίου του (ο «Μαριάμπας») του ίδιου με το προηγούμενο style.

Και στα δυο αυτά βιβλία, όλα έρχονται τα πάνω - κάτω: Το γράψιμο γίνεται πιο άτσαλο, πιο αναρχικό. Το πραγματικό μπλέκεται με το φανταστικό, το κωμικό με το δραματικό. Και για πρώτη φορά το παράλογο θα κάμει την εμφάνισή του στη Λογοτεχνία μας. Αυτό θα φανεί πιο έντονα και στο πρώτο θεατρικό έργο του Σκαρίμπα τον «ήχο του κώδωνος» που παίχτηκε στη Χαλκίδα στα 1942 και πριν ακόμα ο Ιονέσκο -που θεωρείται ο πατέρας του παράλογου θεάτρου- παρουσιάσει (στα1948) το έργο του «Η φαλακρή τραγουδίστρια».

Συνεχίζουμε εδώ την απαρίθμηση και άλλων έργων του Σκαρίμπα: Το Βατερλό δυο γελοίων, η Μαθητευόμενη των τακουνιών, σπαζοκεφαλιές στον ουρανό, τυφλοβδομάδα στη Χαλκίδα, όλα γραμμένα στο ίδιο παράλογο ύφος που προαναφέραμε, με την παρουσία ενός νέου κεντρικού προσώπου στα έργα αυτά του Οικτιήρωα, στη θέση του κλασικού ήρωα.

Εδώ πλέον οι άνθρωποι που περιγράφονται είναι όλοι αντικοινωνικοί, ζουν μακριά από την κοινωνία και την οικογένεια, άνθρωποι περιθωριακοί θα λέγαμε που στη συμπεριφορά και στη δράση τους καθρεφτίζεται η άσχημη πλευρά της ζωής.

Ο Σκαρίμπας παράλληλα με τον πεζό λόγο ασχολήθηκε και με την ποίηση που παρά τις ακροβασίες που έκανε στο στίχο και στη φόρμα της διατήρησε τη μουσικότητά της. Δεν ήταν κοινωνική ή πολιτική η μορφή της Σκαριμπικής ποίησης. Ήταν απλώς τραγούδι. Ελεγειακό ή ερωτικό είχε αυτό το περίφημο «α-λα-Σκαρίμπα» ύφος. Πολλά από τα ποιήματα του Σκαρίμπα μελοποιήθηκαν από αξιόλογους συνθέτες (Γ. Σπανός, Σαρ. Κασάρας, Χρ. Λεοντής, Άσημος κ.ά.) και κυκλοφόρησαν σε δίσκους.

Ιδιαίτερο πάθος και αγάπη έτρεφε ο Σκαρίμπας για τον Καραγκιόζη που τον θεωρούσε το γνησιότερο είδος λαϊκού θεάτρου αφού μέσα απ’ αυτόν εκφράζονταν τα όνειρα κι οι καημοί του λαού κι ακόμα γιατί οι ρίζες του βυζαίνουν στην αρχαία μας παράδοση. Έγραφε σχετικά με το θέμα αυτό σε κάποιο βιβλίο του: «Τούτος ο ξυπόλυτος έρχεται ντρίτα από τα μυστήρια: τα ορφικά, τα ελευσίνια, τα διονύσια, όπως ο άνθρωπος έρχεται ντρίτα από τη μόδα. Ντεμοντέ είναι μόνον οι νεκροί, ενώ και η καρδιά του Έθνους δεν χτυπάει στα νάιτ-κλαμπ ούτε στα σαλονειακά κουκουβαγεία της Αθήνας».

Έπαιζε κι ο ίδιος Καραγκιόζη στο ταρατσάκι του σπιτιού του στον Καράμπαμπα, επιτρέποντας την είσοδο μόνον στις λαϊκές γυναίκες της γειτονιάς με εξαίρεση της έγκυες, γιατί όπως έλεγε «υπήρχε ο κίνδυνος να αποβάλλουν από τα πολλά γέλια». Για τους πιτσιρικάδες το εισιτήριο ήταν ενάμισι! αυγό...

Είχε κατασκευάσει και δικής τους έμπνευσης φιγούρες, τον «Κόντε Ρεπανάκια» και «Διαμάντω» που ξεχώριζαν για το ιδιόρρυθμο style της κατασκευής τους.

Αργότερα και στις αρχές της δεκαετίας του 60, όταν τα ρεύματα της μοντέρνας ζωγραφικής (εξπρεσιονισμός κ.ά.) έκαναν δυναμικά την παρουσία τους στη χώρα μας, ο Σκαρίμπας επηρεασμένος ίσως από τη στενή φιλία του με το Φώτη Κόντογλου αλλά και από την ίδια του την έφεση για τα εικαστικά, θα κατασκευάσει από τα πιο ευτελή και άχρηστα υλικά τις περίφημες φιγούρες του Καραγκιόζη, σπουδές πιο πολύ στην εικαστική πρωτοπορία εκείνου του καιρού, παρά εργαλείο για την τελετή παράστασης Καραγκιόζη επάνω στο πανί.

Ο Σκαρίμπας έγραψε και θεατρικά έργα με κορυφαίο τον «Ήχο του κώδωνος» και άλλα στο ίδιο ύφος του παράλογου όπως: το «Σεβαλιέ Σερβάν της κυρίας», την «Κυρία του τραίνου», τον «πάτερ Συνέσιο», τα «Καγκουρώ», το «σημείο του σταυρού» κ.ά.

Σημαντική ήταν η προσφορά του Σκαρίμπα και στην ιστορία που όπως πίστευε δεν έδιδε την πραγματική εικόνα του εθνικού μας βίου κομμένη και ραμμένη όπως ήταν στα μέτρα των εκάστοτε κατεστημένων από τους εκπροσώπους τους, Παπαρηγόπουλο, Κόκκινο, Μαρκεζίνη, «σφουγκοκωλάριους» και «σπαζομεσίτες» όπως τους αποκαλούσε.

Έτσι ύστερα από πολύχρονες προσπάθειες και θυσίες κατόρθωσε να συγκεντρώσει πολύτιμα στοιχεία και να γράψει το πολυσυζητημένο τρίτομο έργο του, το «Εικοσιένα και η αλήθεια» που προκάλεσε αληθινό σάλο η έκδοσή του καθώς μέσα από τις σελίδες του ο Σκαρίμπας απομυθοποιεί πρόσωπα και γεγονότα δίνοντας τις αληθινές διαστάσεις στην εποποιία του 21.

Δε γράφει βέβαια ιστορία -με τη σωστή έννοια του όρου- στο τρίτομο αυτό έργο του ο Σκαρίμπας. Άνοιξε όμως διαδρόμους μέσα από τους οποίους οι ιστορικοί του μέλλοντος θα πορευτούν για ν’ ανακαλύψουν την κρυμμένη στα βαθιά σκοτάδια και τη σκόνη των Κρατικών Αρχείων την αληθινή ιστορία του τόπου μας, που ως τότε ήταν τροφή των ποντικών, της υγρασίας των υπογείων.

Στις αγαπημένες ενασχολήσεις του Σκαρίμπα εντάσσεται κι η Σχολιογραφία. Με το οξύ, ευθύβολο, σαρκαστικό και μαχητικό του πνεύμα θα βάλει προς κάθε ύποπτη κατεύθυνση όπου δειλοί και «κατεστημένοι» της πολιτικής και του πνεύματος, εθνικοί μειοδότες και προσκυνημένοι της εξουσίας και των ξένων «προστατών» μας θα δέχονται συνεχώς τα πυρά του και ο βρώμικος ρόλος τους θα αποκαλύπτεται συνεχώς.

Σε μερικές ωστόσο περιπτώσεις το πάντα ανήσυχο, μαχητικό και ετοιμοπόλεμο πνεύμα του θα μεταλλάζει σε καλοκάγαθη σάτυρα φωτίζοντας μερικές πλευρές της καθημερινής ζωής.

Σπουδαία ήταν η συμμετοχή του Σκαρίμπα και στην αντιπολεμική Λογοτεχνία. Με τα περίφημα βιβλία του «Περίπολος Ζ» και «φυγή προς τα εμπρός» (προσωπικές του εμπειρίες από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο) γραμμένα στο γνωστό παράλογο ύφος του εντάσσονται στο πλευρό και των άλλων κορυφαίων της χώρας μας:

Του Στρατή Μυριβήλη με τη «Ζωή εν τάφω»

Του Ηλία Βενέζη με το «Νούμερο»

Του Στρατή Δούκα με την «Ιστορία ενός αιχμαλώτου»

Του Ζήση Σκάρου με τις «Κλούβες»

Αμείλικτο κατηγορώ εναντίον του πολέμου και ύμνο-θούριο στην ειρήνη θεωρούν οι ειδικοί τα δύο αντιπολεμικά βιβλία του Σκαρίμπα που παραπάνω αναφέραμε.

Ο Σκαρίμπας έχει απασχολήσει και αρκετά συχνά απασχολεί τα Μ.Μ.Ε. της χώρας μας και πολλών ξένων χωρών (Β.Β.C του Λονδίνου, Ντόιτσε Βέλε, Μόσχα, Σουηδία κ.ά.). Ενώ μια σειρά εκδοτικοί οίκοι στη χώρα μας (Ζαχαρόπουλος, Σύγχρονη Εποχή, Κάκτος, Νεφέλη κ.ά.) συχνά εκδίδουν τα έργα του, ενδεικτικό του ενδιαφέροντος ενός μεγάλου αναγνωστικού κοινού.

Ο μπαρμπα-Γιάννης πολιτογραφήθηκε μέσα μας σαν μια συνείδηση, τόσο εθνική όσο και λαϊκή. Ήταν ένας απέραντος ποταμός σοφίας -λαϊκής σοφίας-, γνώσης, σπουδής, πάθους για τη γυμνή αλήθεια και αγωνιστικότητα.

Είτε θυμόσοφος, είτε οργισμένος, είτε είρωνας σαρκαστής ο Γιάννης Σκαρίμπας ήταν η φωνή του καθένας μας. Του άγνωστου Έλληνα που δεν είχε ποτέ φωνή, που δεν έμαθε παρά όσα του δίδαξαν και κάποτε το κατάλαβε και εξεγέρθηκε μετρώντας μια-μια τις τύψεις της κυρίαρχης τάξης, της κυρίαρχης ιδεολογίας, της κυρίαρχης «ιστορίας», της κυρίαρχης αρλουλοπολογίας, που ποτέ τους δεν μπόρεσαν να τον κοιτάξουν κατάματα και να τον αντιμετωπίσουν «στα ίσια».

Στοχαστής μοναδικός και φύση ανήσυχη δεν μπόρεσε ποτέ του να βολευτεί με τη συμβατικότητα. Έμεινε απροσκύνητος, μέχρι τα στερνά του και πάντα οπλισμένος με το δραστικό λόγο του που δεν «χάριζε κάστανα» χωρίς ποτέ του να θεωρεί ότι είναι σπουδαίος.


ΠΗΓΗ: www.servitoros.gr


Δημήτρης Χουλιαράκης




Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957, αλλά κατάγεται από την πλευρά του πατέρα του από τον Άγιο Αιδηψού. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και δημοσιογραφία στη Βαρσοβία. Έχει εκδώσει τη μελέτη «Η ανατομία της ταξικής πάλης» (1982) και τις ποιητικές συλλογές «Υπέρ θηλών και ραφών» (1983), «Τα μαύρα μέταλλα του πόθου» (1985), «Η Σουπέργκα περιμένει» (1987). Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.

ΠΗΓΗ: www.servitoros.gr


Φίλιππος Σέρραρντ



Ένας διπλός προορισμός: Ελλάδα και ορθοδοξία

Τον Φίλιππο Σέρραρντ θα τον θυμούνται για πολύ καιρό μέσα από τη δουλειά του σε δυο σχετικούς τομείς: ως μεταφραστή και ερμηνευτή της μοντέρνας Ελληνικής ποίησης και ως ενεργό διερμηνέα της πνευματικής παράδοσης της Ορθόδοξης εκκλησίας. Η ποίηση, η θεολογία, και η ζωή συντελούσαν γι ‘ αυτόν μια ένωση.

Ο Φίλιππος Άρνολντ Σέρραρντ γεννήθηκε στην Οξφόρδη στις 23 Σεπτέμβρη του 1922. Τον Οκτώβρη του 1940 εισήχθη στο κολέγιο Πήτερχαους του Κέιμπριτζ, στο οποίο η φοίτησή του διεκόπη όταν κατά τη διάρκεια του 1942 – 46 καλέστηκε για υπάλληλος στο Βασιλικό πυροβολικό υπηρέτησε στην Ιταλία, στην Αυστρία και στην Ελλάδα, ανεβαίνοντας στο αξίωμα του λοχαγού.

Παντρεύτηκε το 1946 την Άννα Μιρόντια και κάνανε δυο κόρες, τη Σέλγκα και τη Λιαίντεν.Tο 1947 – 48 ήταν στο κολέγιο Κίνγκς διαβάζοντας μοντέρνα Ελληνική φιλολογία και αρχίζοντας να δουλεύει για το ντοκτορά του Πανεπιστημίου στο Λονδίνο, για το οποίο έκανε μια εργασία για τους ΄’Έλληνες ποιητές: Σολωμό, Παλαμά, Καβάφη, Σικελιανό και Σεφέρη, το οποίο και έγινε το πρωτοεκδιδόμενο βιβλίο του “The Marble Threshing Floor” (1956).

Κατά τη διάρκεια του 1951 ήταν βοηθός διευθυντή στο Βρετανικό Σχολείο Αρχαιολογίας στην Αθήνα. Προσηρτήθηκε το 1957 – 58 ως ερευνητής επιτελείου του Βασιλικού Ινστιτούτου Εθνικών Σχέσεων και το 1957 – 58 ήταν ερευνητικό μέλος στο κολέγια Σεντ Άντονι στην Οξφόρδη. Το 1958 και μέχρι το 1962 επέστρεψε στο Βρετανικό Σχολείο Αρχαιολογίας στην Αθήνα δουλεύοντας ως βοηθός διευθυντή και βιβλιοθηκάριος. Τελικά, το 1970 και ως το 1977 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου ως ομιλητής της Ιστορίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας μια θέση προσαρτημένη στο Κολέγιο Κίνγκς και στο Σχολείο Ανατολικών Ευρωπαϊκών σπουδών.

Ένα σημαντικό γύρισμα στη ζωή του Φίλιππου ήρθε περίπου στο 1958 όταν βρήκε ένα απαρχαιωμένο ορυχείο για πούλημα κοντά στη Λίμνη στο νησί της Ευβοίας, στην τοποθεσία Κατούνια. Εκεί έζησε τα τελευταία του χρόνια, μεταφράζοντας, γράφοντας, χτίζοντας, καλλιεργώντας το έδαφος και προσφέροντας γενναιόδωρη φιλοξενία σε πολλούς φίλους του.

Ξαναπαντρεύτηκε την εκδότρια Διονυσία Χάρβεϊ μετά από διάλυση του πρώτου του γάμου.

Ψηλός και αδύνατος, ο Φίλιππος συνέχισε μέχρι τα εβδομήντα του χρόνια να είναι σωματικά ευκίνητος και πνευματικά ευέλικτος. Όμως, γύρω στο 1993, του διαγνώστηκε καρκίνος και αν και απήλαυνε την ελάττωσή του, μετά πήρε μια πολύ σοβαρότερη μορφή . Πήγε στο Λονδίνο για θεραπεία κι εκεί, κατά κάποιον τρόπο ξαφνικά, πέθανε στις 30 Μαΐου το 1994.

Το τι σήμαινε η Ελλάδα γι ‘ αυτόν εκφράζεται στο σύντομο αλλά έντεχνο κείμενο το οποίο έγραψε ως εισαγωγή στη ανθολογία του ‘The pursuit of Greece’ και επανέγραψε ως εισαγωγικό κείμενο στο βιβλίο του ‘The wound of Greec : Studies in Neo – Hellenism’

Άλλα σημαντικά του έργα ήταν :

“The Dark Crystal. An anthology of Modern Greek poetry” 1991

“The sacred in life and art” 1990

“In the sign of the rainbow” 1940 – 89

“Four Greek poets” 1968

Ο τάφος του βρίσκεται στην περιοχή που έζησε και αγάπησε όσο καμία άλλη, στα Κατούνια Λίμνης δίπλα στο παρεκλήσι που ξεκίνησε να χτίζει ο ίδιος.

ΠΗΓΗ: www.servitoros.gr

Δημήτρης Παπαχρήστος


Γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Ιστιαίας το 1950. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών. Ήταν μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής και εκφωνητής του παράνομου ραδιοσταθμού στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973. Διατέλεσε ειδικός συνεργάτης του Υφυπουργείου Νέας Γενιάς του Αθλητισμού. Εργάζεται στην Τράπεζα Ελλάδας. Έχει εκδώσει τα βιβλία: «Ο άλλος Κεμάλ» (μυθιστόρημα, 1979), «Με το ποδήλατο» (ποίημα, 1981, β΄ έκδ. 1984), «Διάτρητος» (ποίηση, 1982), «Το Μοναστήρι ναν’ καλά» (μυθιστόρημα, 1983, β΄ εκδ. 1984), «Ανάκατα δια πυρός υπέρ» (μυθιστόρημα, 1986).

ΠΗΓΗ: www.servitoros.gr

Γεώργιος Παπανικολάου


Ο κορυφαίος γιατρός με την παγκόσμια ακτινοβολία γεννήθηκε στην Κύμη Ευβοίας το 1883 και πέθανε το 1962 στο Μαϊάμι Φλώριδας. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τη μεταπτυχιακή του εκπαίδευση στη Γερμανία. Δεν του αρκούσε να ασκήσει το ιατρικό επάγγελμα, αλλά ήθελε να στραφεί στην επιστημονική έρευνα, επηρεασμένος από τις θεωρίες των Ιμμάνουελ Καντ, Φρήντριχ Νίτσε, Άρθουρ Σοπενχάουερ και Γιόχανν Βόλφγκανγκ Γκαίτε και από το βιβλίο του Ερνστ Χαίκελ για «το αίνιγμα του σύμπαντος». Όταν γύρισε στην Ελλάδα (1910), ο Παπανικολάου διαπίστωσε ότι οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές για τα μελλοντικά του σχέδια. Αμέσως μετά το γάμο του με την Ανδρομάχη Μαυρογένη, αποφάσισε να φύγει πάλι για το εξωτερικό, διευκρινίζοντας στους γονείς του πως «το ιδανικόν μου δεν είναι να πλουτίσω, ούτε να ζήσω ευτυχής αλλά να εργασθώ, να δράσω, να δημιουργήσω, να κάμω κάτι τι αντάξιον ενός ανθρώπου ηθικού και δυνατού»

Πρώτος σταθμός της επιστημονικής Οδύσσειας του Παπανικολάου το Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο του Μονακό, όπου έλαβε μέρος σε μία από τις ερευνητικές αποστολές του ωκεανογραφικού σκάφους «L’ Hirodelle» (1911) του πρίγκιπα Αλβέρτου Α΄. Διακόπτει την παραμονή στο εξωτερικό για να συμμετάσχει στο Βαλκανικό πόλεμο του 1912, μετά τη λήξη του μεταναστεύει μαζί με τη γυναίκα του στις ΗΠΑ.

Δύσκολες οι συνθήκες λόγω οικονομικών δυσκολιών, με αποτέλεσμα να εργαστούν και οι δυο σε ένα εμπορικό κατάστημα. Ο ένας πουλώντας χαλιά και η άλλη ράβοντας κουμπιά με αμοιβή 5 δολάρια την εβδομάδα.

Τα προβλήματα τελειώνουν όταν ο Παπανικολάου διορίστηκε βοηθός του παθολογοανατομικού τμήματος του Νοσοκομείου της Νέας Υόρκης, ύστερα από μεσολάβηση του διάσημου γενετιστή του Πανεπιστημίου Κολούμπια Τ.Χ. Μόργκαν.

Οι τεράστιες επιστημονικές ικανότητες, αλλά και το ήθος του αφοσιωμένου ερευνητή δεν άργησαν να εκτιμηθούν και να καρποφορήσουν στο Ιατρικό Κολέγιο του Πανεπιστημίου του Κορνέλλ, στο οποίο εργάστηκε το διάστημα 1914-61, αποκτώντας όλους τους τίτλους της ακαδημαϊκής ιεραρχίας, χωρίς, όμως, να του δοθούν ποτέ διδακτικά καθήκοντα για να μπορεί να αφοσιωθεί στο ερευνητικό του έργο.

Στην αρχή της επιστημονικής σταδιοδρομίας του, αποφασισμένος να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τις πειραματικές έρευνες τις οποίες είχε αρχίσει στη Γερμανία, ο Παπανικολάου μελέτησε πειραματικά το κολπικό επίχρισμα σε ινδικά χοιρίδια με ενθαρρυντικά αποτελέσματα.

Ο Βενιζέλος προσπάθησε να τον πείσει να γυρίσει στην Ελλάδα, όπου θα του απονεμόταν τιμητικά ο τίτλος του καθηγητή της έδρας της Ζωολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι σχετικές όμως διαπραγματεύσεις ναυάγησαν γιατί ο Βενιζέλος έχασε τις επόμενες βουλευτές εκλογές.

Η δημιουργικότερη αλλά και σκληρότερη περίοδος των ερευνητικών του προσπαθειών ήταν η δεκαετία του 1920. Ήταν η εποχή που πραγματοποιήθηκαν και ευδοκίμησαν οι πρώτες κλινικοεργαστηριακές μελέτες του για τη διαγνωστική αξία της κυτταρολογικής εξέτασης του κολπικού επιχρίσματος στις γυναίκες. Η πρωτοποριακή κυτταροδιαγνωστική μέθοδος του «Dr Pap» έγινε γνωστή με τις ιατρικές συντμήσεις «Pap smear» (επίχρισμα Παπανικολάου) και «Pap test» (δοκιμασία Παπανικολάου).

Ο Παπανικολάου, αφού εργάστηκε σκληρά επί μισό σχεδόν αιώνα στο Ιατρικό Κολέγιο του Πανεπιστημίου του Κορνέλλ -χωρίς να κάνει διακοπές, εκτός από ένα σύντομο επιστημονικό ταξίδι στην Ευρώπη, με τελικό σταθμό την Ελλάδα και την Κύμη (1957) - αποφάσισε παρά τα 78 χρόνια του να εγκαταλείψει τη Νέα Υόρκη και να εγκατασταθεί στο Μαϊάμι για να αναλάβει την οργάνωση και τη διεύθυνση του εκεί Καρκινολογικού Ινστιτούτου. Δεν πρόλαβε να το εγκαινιάσει ο ίδιος, λόγω του θανάτου του, αλλά ο φίλος του καρκινολόγος Τσαρλς Κάμερον.

Ο άνθρωπος, ο οποίος «χάρισε ζωή στις γυναίκες ολόκληρου του κόσμου» -όπως θυμίζει μια αναμνηστική πλάκα του Καρκινολογικού Ινστιτούτου που έχει μετονομαστεί σε «Ερευνητικό Καρκινολογικό Ινστιτούτο Γεώργιος Παπανικολάου»- ήταν πάντα ένας σιωπηλός αγωνιστής του πνεύματος και της επιστήμης, επίμονος και ατάραχος, ακούραστος και ταπεινός, ευγενής και αξιοπρεπής, ακόμα και όταν αδικήθηκε όπως στην περίπτωση του Νόμπελ Ιατρικής, για το οποίο είχε προταθεί από πολλούς Έλληνες και ξένους ερευνητές. Κέρδισε πολλά επιστημονικά βραβεία και τιμητικές διακρίσεις.

Διατηρούσε άρρηκτους δεσμούς με την Ελλάδα, ενδιαφερόταν για τα πολιτικά, τα πνευματικά και τα κοινωνικά ρεύματα και έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση στο εθνικό έργο του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Η γυναίκα του, Μάχη Παπανικολάου, προσπάθησε να συνεχίσει το έργο του στο Μαϊάμι μέχρι το θάνατό της (1982), πιστεύοντας ότι οι επιστήμονες γεννιόνται και ότι οι έρευνές τους καρποφορούν μέσα στα πειραματικά εργαστήρια. Για τούτο -όπως έγραψε αποκαλυπτικά η ίδια- «δεν υπήρχε για μέσα άλλη λύση από να τον ακολουθώ στο εργαστήριο, κάνοντας το δικό του τρόπο ζωής και δικό μου».


ΠΗΓΗ: www.servitoros.gr


Ορέστης Μακρής


Γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1899 και πέθανε στην Αθήνα το 1975. Υπήρξε ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Στη αρχή της καριέρας του, ευδοκίμησε ως τενόρος της ελληνικής οπερέτας, μετά την παρακμή της όμως, μετεπήδησε στην επιθεώρηση.

Διαθέτοντας μια θαυμάσια φωνή, έπλασε τον τύπο του μεθύστακα που στα νούμερά του κατέληγε να τραγουδάει καντάδες. Ο τύπος του μεθύστακα, του λαϊκού ανθρώπου που πίνει για να ξεχνά τους καημούς και τα βάσανα του κόσμου, προϋπήρχε ως παράδοση στο είδος αλλά ο Μακρής του έδωσε βάθος και κοινωνική καταγωγή. Τον εμπλούτισε με τα σημαντικά χαρακτηρολογικά μοτίβα του γκρινιάρη, του πικραμένου, του αγανακτισμένου λαϊκού ανθρώπου, που με το κρασί ισορροπεί μέσα στον ανισόρροπο κόσμο μας.

Ως το θάνατό του έντυσε τον τύπο αυτό με ποικίλματα και τον κωδικοποίησε στον κινηματογράφο στην ταινία του Γ. Τζαβέλλα «Ο μεθύστακας». Στον κινηματογράφο διέπλασε και έναν αμέθυστο τύπο αλλά κοινωνικά και ψυχολογικά παράλληλο, το συντηρητικό πατέρα, το φιλάργυρο γρουσούζη και «ανάποδο» γέροντα, που όμως στο βάθος είναι αγαθός και ευαίσθητος και βρίσκει το προσωπείο του γκρινιάρη και του απρόσιτου ως άμυνα για να επιβιώσει.

Οι σημαντικότερες ταινίες του Μακρή είναι «Ο μεθύστακας», «Το αμαξάκι», «Ο γρουσούζης», «Η Χιονάτη και τα επτά γεροντοπαλλήκαρα», «Η θεία από το Σικάγο», «Η κάλπικη λίρα».

Ηθοποιός σπάνιου ήθους και υψηλής επαγελματικής συνείδησης, ο Μακρής σφράγισε με την υποκριτική του λιτότητα την επιθεώρηση και με τη στερεότητά του το σινεμά.

ΠΗΓΗ: www.servitoros.gr

Γιάννης Μαργαζιώτης



Λιμνιώτης μουσικός (1896-1983).Υπήρξε ξεχωριστή προσωπικότητα στο χώρο της μουσικής, δίδαξε Βυζαντινή μουσική και συνέγραψε πλήθος μουσικών βιβλίων για Ωδεία και για Σχολεία δημόσιας εκπαίδευσης .

Καθηγητής στη Βαμβάκειο πρότυπο σχολή (1925-1955) δάσκαλος στην Αθηναϊκή Μανδολινάτα και ιδρυτής σχολών Εκκλησιαστικής Βυζαντινής μουσικής σε Πειραιά, Τρίκαλα, Λαμία, Χαλκίδα, Τήνο, Αίγιο, Τρίπολη, Ρόδο, Πάτμο, Σπάρτη και αλλού .

Από το 1952 δίδασκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στη σχολή μετεκπαίδευσης δασκάλων, μέλος της κρατικής Ορχήστρας Αθηνών .

Θεωρείται από τους μεγαλύτερους δασκάλους μουσικής της νεότερης εποχής .


ΠΗΓΗ: www.servitoros.gr


Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΑΠΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΑΠΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ, ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΧΑΧΛΙΔΗ, ΠΟΥ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΙΔΗΨΟ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΔΙΩΓΜΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ. Δυστυχώς, δεν διασώθηκαν τα γράμματα "Α" και "Β".